Het onder de loep nemen van een man bij een sentimenteel drama is zowat het handelsmerk van Payne("About Schmidt"-"Sideways").Ook hier vecht een enorm "kwetsbare" Clooney in een a-typische rol tegen de existensiële zin van het leven; niet zonder dat typisch cynisme en humor. Ook de titel is tweeledig en slaat zowel op de landsverdeling als de vader/kindrelatie net als het tegendraads gebruik van het "paradijselijke Hawaï". Opnieuw gebruikt Payne de roadmovie-struktuur om zijn rake sociale observatie kracht bij te zetten en het kleurrijk gezin beter in te vullen(rebelse Shailene Woodley zien we zeker terug). Een meesterwerk is dit niet, daarvoor is het script té voorspelbaar en gebruikt men gekende clichétruukjes. Toch een rijk, dynamische prent met een schitterende Clooney die een Award zeker waard is.

In '79 speelde Alec Guinness de rol van zijn leven als "George Smiley" in een Britse miniserie naar dé klassieke bestseller van John le Carré. Deze "remake" is een ijskoude,complexe en sfeervolle tekening van dit melancholisch, groezelige spionagewereldje onder de knappe regie van Tomas Alfredson("Let The Right One In"). De Zweed schetst op rake wijze de Koude Oorlogssfeer uit de seventies met iets scherpere, hedendaagse injecties. Hij aarzelt niet dit "circus" voor te stellen als een ietwat absurd-paranoid gebeuren net als het G.B. toen én vandaag. Claustrofobie en verraad zijn hier troef met soms een schaars aktiemoment tussen de veelvuldige mono- en dialogen. Alfredson realiseert zijn kat-en-muisspel in stijl met een scherp oog voor details, ritme,kleurgebruik en vooral een briljante flashbackstruktuur. Een intelligente, realistische thriller met een meesterlijke ensemblecast(Hurt,Firth,Hardy)waar de superbe Gary"pokerface"Oldman als "Smiley" probeert Guinness te re-interpreteren."T.T.S.S." was tevens de opener van het Gentse Filmfestival en bleek een prima keuze te zijn.

Schrijver-cineast Jeff Nichols schiet na zijn ophefmakende "Shotgun Stories"('08)alwéér in de roos met deze bevreemdende,existensiële metafoor over onze globale angsten zoals geld,familie e.a.hedendaagse stressers. Nichols die zowel in Sundance'11, Deauville én Cannes in de prijzen viel realiseerde hier een erg hybriede film die zowel aan Terrence Malick doet denken als die typische,apocalyptische Hollywoodthrillers. Doorheen de enorm briljante vertolking van een door waanzinnige visioenen geplaagde Michael Shannon brengt de cineast ons langzaam maar zeker binnen in een onrustig universum waar dementie en paranoia de plak voeren à la "Shining"-"The Last Wave". Uiteindelijk laat de cineast de keuze over aan de toeschouwer over al dat bizar gebeuren.

Er zijn van die dagen dat een nietszeggend detail plots enorme proporties kan aannemen; hoef ik jou niet te vertellen denk ik. Wel,dat was zo ééntje en mijn reactie was er dan ook VER over waarvoor mijn welgemeende excuses, Winnetou...Te stom hier een discussie aan te gaan over details, hell, het is maar een forum waar vooral de liefde voor de filmkunst telt; de rest is peanuts. Sorry, man...Luc.

Over deze kunnen we kort zijn, want na het boek-film én de negen uur lange TV-series(die we 2X zagen)kunnen we Larsson zowat zelf afdreunen. Maar een briljant, hedendaags cineast als David Fincher kan je niet links laten liggen en de meest virtuoze uit de Hollywoodfabriek heeft zijn job uitstekend gedaan. Pakt je bij de ballen met die fameuze begingeneriek en gaat onverdroten door met die unieke regie. Doet er alles aan het origineel te overtreffen, maar schatje Rooney Mara kan dé échte keiharde Lisbeth/Noomi absoluut niet doen vergeten. Een superieure copycat, op enkele wijzigingen na, blijft dit vooral een spektakel voor de yankees die het origineel van toeten noch blazen kennen. De film staat op zichzelf en een sequel hoeft echt niet; maar daar zal de globale $-opbrengst moeten over beslissen.