Zoals u kon lezen in de korte inhoud besluit een lesbisch stel om een minderjarige Marokkaanse immigrant onderdak en een job aan te bieden. Hun drijfveren zijn medeleven en empathie... Helaas zijn die gevoelens niet wederzijds. Hij meent (uit eigenbelang zo blijkt) dat het niet kan dat een vrouw ongehuwd, kinderloos en... lesbisch (!) is. Een eerlijke film met soms overrompelende van het scherm spattende emoties. De dansscene in het biljartcafe is briljant en de finale is uitzichtloos. Hoe kan het ook anders?

Verhelderende, accurate en soms fascinerende kijk op de Cubaanse revolutie. De camera volgt ietwat afstandelijk een ingetogen acterende Benicio Del Toro die duidelijk met liefde in de rol van Guevara is gekropen. De flash forwards zijn gefilmd in efficiente, uiterst verzorgde zwart-wit-beelden zodat je soms even denkt dat je naar orginele filmdocumenten aan het kijken bent.De actie is functioneel in beeld gebracht wat ze ook spannend maakt. Voor volk en vaderland! We hebben die strijdkreet al meermaals in de geschiedenis gehoord maar ik hoorde deze woorden toch het liefst uit zijn mond komen. Che is een geslaagd en gelaagd eerbetoon geworden aan werelds meest bekende revolutionair. Amen.

Barstende koppijn met sterretjes kreeg ik ervan. Maar ik kan me best voorstellen dat de Trekkies (of hoe noemen die zichzelf weeral?) aan hun trekken zullen gekomen zijn. Gigantisch stompzinnige dialogen, houterig acteerwerk (is dat het handelsmerk van Star Trek?). Het begin van de film start wel met een originele verhaallijn die evenwel ontaardt in enerverende, langdradige, vervelende en kunstmatige actiescenes die zo flitsend te noemen als de stekende en vlammende hoofdpijn die je ervan krijgt. Met moeite: 1 star!

Vrij getrouwe maar inspiratieloze adaptatie van het gelijknamige boek van Jonathan Trigell.De film voegt niets toe aan het verhaal waar ik ook al gemengde gevoelens over had. Enerzijds vind ik het een goedkope recuperatie van de Bulger-zaak (de een zijn dood... )anderzijds is het een respectabele poging om het recht op rehabilitatie in de kijker te zetten. Het boek slaagde daar in sommige passages in, de film in geen enkele scene. Een gemiste kans.

Jan Verheyen verschijning en zijn hiermee altijd gepaard gaande arrogantie heeft het effect op mij als een lavement opgewekt met een afstandsbediening. Maar ik moet het hem nageven: hij is er in geslaagd om Naegels zijn prachtig boek deftig op pellicule te zetten. Hier en daar geeft hij aan het verhaal zelfs nog een extra humoristische dimensie. Je aandacht houdt hij de hele film gemakkelijk vast, onze Vlaamsche keure van acteurs acteren en wat het boek veroorzaakte doet ook de film: door multiculturaliteit in al zijn aspecten te durven aankaarten krijgt naief links een rechtse uppercut en populistisch rechts een wrang smaakje.