Wie vertrouwd is met de columns van Joris Luyendijk, een Nederlandse journalist die opereert vanuit de Londense City, krijgt met deze film een uitstekende illustratie van wat al geruime tijd door deze kenner van de financiële wereld wordt aangeklaagd: de meedogenloze bonzen van de zakenbanken gaan over lijken, klanten dienen enkel om te worden uitgezogen en werknemers kunnen letterlijk binnen de 5 minuten wandelen worden gestuurd, net op tijd om hun badge in te leveren en hun spullen in een kartonnen doos te laden om dan, begeleid door de security, netjes op de stoep te belanden. Wat op zich niet zo’n makkelijke materie is, wordt in deze bankenthriller door debuterend regisseur Chandor op een heldere en boeiende manier uit de doeken gedaan. Vooral de spetterende dialogen en oneliners zorgen regelmatig voor verbaal vuurwerk. De hele film wordt geschraagd door een uitmuntende ensemblecast, waarbij enkel een dissonante Demi Moore uit de toon valt. Stilistisch inderdaad geen gepimpte Wall Street, integendeel, een eerder huis clos-achtige setting die de broeierige sfeer waarin de opgehitste bankiers hun hachje proberen te redden nog uitdrukkelijker voelbaar maakt.

Zeer sober in beeld gebracht verhaal over de belevenissen in een Canadese lagere school waar leerlingen, directie en leerkrachten werden geconfronteerd met de zelfmoord van een lerares en de verdrongen trauma’s die dit opwekt bij alle protagonisten. Met de komst van ene mijnheer Lazhar, een Algerijnse immigrant met een gehavende ziel en ook op zoek naar enige houvast en menslievendheid, wordt het verhaal op gang getrokken. Met enkele rake penseeltrekken schetst regisseur Falardeau op een erg geloofwaardige en zéér herkenbare manier het dagelijkse reilen en zeilen in een (lagere) school. Grootste verdienste van de film is ongetwijfeld de ongelooflijk mature en naturelle vertolkingen die de maker uit zijn jonge cast wist te halen (zie o.a. de huilscène van het jongetje Simon). Zonder beroep te doen op de trukendoos van het goedkope sentiment weet deze fijnzinnige film te raken en geeft hij bovendien en passant ook nog een doordenker/opsteker mee: hoe gaat een samenleving om met haar inwoners waarin het aanraken van een kind (zowel de pedagogische tik als de hartverwarmende knuffel) als een bedreiging en ontoelaatbaar gedrag worden geïnterpreteerd?

Je kan voor of tegen Thatcher zijn, je kunt het een takkenwijf noemen, beste LDC/NEO, maar het enige waar het hier om gaat is: hebben de makers een interessant filmisch kijkstuk afgeleverd? Het antwoord is dubbelzinnig, zoals de hele film trouwens. We zien een dementerende ex-premier duchtig door haar appartement schuifelen, voortdurend in druk gesprek met haar overleden echtgenoot of dochter. Haar onstuitbare opgang van kruideniersdochter tot het hoogste ambt van het land wordt in korte flash backs gereconstrueerd, haar politieke overwinningen worden mondjesmaat gesavoureerd, maar telkens ontbreekt de context, worden de gevechten voor en achter de schermen weggegomd en hebben we het raden naar de echte totstandkoming en drijfveren van haar beleid (tegen de vakbonden, voor de Falklandoorlog, tegen Europa, voor privatiseringen,…). Wat finaal overblijft is een weliswaar fenomenaal vertolkt vrouwenportret dat spijtig genoeg weinig inkijk geeft in de getormenteerde ziel en het elf jaar lange verblijf in de politieke arena van een de markantste politieke figuren van de laatste decennia.

Knappe, gestileerde en wat onderkoelde spionagefilm die treffend de toen heersende paranoia schetst tijdens de “bloeiperiode’ van de koude oorlog. De vernuftige flash back-structuur dwingt je onafgebroken bij de les te blijven en alert de verhaalwendingen en handelingen van de 5 protagonisten te volgen. Gespeend van goedkope actie en gratuit geweld, weet regisseur Alfredson vooral de beklemmende, complexe en angstige verhoudingen tussen de personages bloot te leggen. De sfeervolle setting en het kleurengebruik (met hoofdzakelijk bruingele tinten), samen met een geweldige ensemblecast brengen de seventies zo weer tot leven Een film die misschien wel een tweede visie nodig heeft om hem volledig te doorgronden, maar ook bij een eerste (eenmalige) kijkbeurt voldoende filmisch genot weet te genereren.

Je moet al van heel slechten huize zijn om deze onverwoestbare klassieker van Walter Van den Broeck te vermassacreren. Dat is in deze filmversie dan ook niet gebeurd, maar veel meer dan een propere en afgelikte, en dus ook brave update van het gelijknamige toneelstuk krijg je hier niet te zien. Grootste troef is de uiterst precieze, nagebouwde setting van de beginjaren van de befaamde seventies. Maar terzelfder tijd is dit ook een van de zwakkere kantjes, want na een poosje ben je uitgekeken op het bloemetjesbehang, de voorschoot, de kolenkit en de pispot van ons Germaine. Zoals zo vaak in vaderlandse producties zijn de acteerprestaties meer dan behoorlijk, met speciale vermelding voor Evelien Bosmans en Tiny Bertels (maar met een erg tegenvallende en karikaturale Koen De Bouw en Veerle Dobbelaere in bijrollen). Een lach en een traan, voor elk wat wils, en bijgevolg geen echte cinematografische hoogvlieger. Geen “Groenten met Ballen” dus…