Hoewel de film veelbelovend uit de startblokken schiet en de regisseur gaandeweg zelfs een Hitchcockiaanse spanning weet op te bouwen, zakt die na een uur langzamerhand weg, om dan pakweg het laatste halfuur zodanig in overdrive te gaan dat de fun helemaal wegebt en de geloofwaardigheid compleet zoek geraakt. Ondanks de puike vertolkingen blijft er weinig hangen… Dat er een Amerikaanse remake komt, staat nu al in de sterren geschreven.

Met deze ‘On the road’ brengt regisseur Walter Salles, veteraan van een paar gedenkwaardige roadmovies niet meteen zijn meest geslaagde exemplaar uit. De koortsachtige uitstapjes, doordrenkt met drank, drugs, seks en rock ’n roll, komen eerder rommelig over in plaats van de onrust van de protagonisten te evoceren, terwijl ook de totale filmlengte van bijna tweeëneenhalf uur weinig bijdraagt aan de noodzakelijke diepgang van verhaal en personages. Verzorgde fotografie, brave vertolkingen, mooie soundtrack, … maar voor een film die net de tegendraadsheid en rebellie van een generatie wil oproepen te mak, te tam en te weinig buiten de lijntjes gekleurd.

Flutverhaaltje met een zeer hoog Suske-en-Wiske-gehalte (in de meest pejoratieve betekenis): voorspelbare plotwendingen, flinterdunne, clichématige en karikaturale bordkartonnen personages, melig einde met obligaat zedenlesje,… De tijd van ‘What’s eating Gilbert Grape’, ‘The cider house rules’ of ‘Hoax’ ligt inderdaad ver achter ons. Misschien hangt Lasse Halström de camera beter definitief in de wilgen?...

Met Tyrannosaur krijgt de toeschouwer een welgemikte stomp in de maag, waardoor hij na de aftiteling nog luttele minuten naar adem zal moeten happen. Dit regiedebuut van acteur Paddy Considine sluit naadloos aan bij de grote Britse traditie van het “kitchen sink drama” of gootsteenrealisme, waarbij de personages de demonen bij zichzelf en hun onmiddellijke omgeving dienen te bekampen en daarbij een beroep doen op een areaal van zelfdestructieve handelingen, geweld, gevloek, alcohol,…De working class heroes van dienst worden op een ongelooflijk intense manier gestalte gegeven door Ken Loach- en Mike Leigh- habitués Peter Mullan en Eddie Marsan, maar dé revelatie is ongetwijfeld Olivia Colman als Hannah, de winkelierster met het gebroken hart die aanvankelijk enig soelaas poogt te bieden aan Joseph (rol van Mullan), de in zichzelf gekeerde, maar ook in zijn eigen bestaan opgesloten eenzaat. Tot we ook haar hartverscheurend bestaan leren kennen en zij uiteindelijk bij hem op zoek gaat naar dat tikkeltje begrip en affectie. Tyrannosaur is een weinig opbeurende, maar erg aangrijpende, geloofwaardige en authentieke film (wat van weinig films uit het huidige bioscoopaanbod kan worden gezegd). Een gitzwart drama, maar voor mij beslist een van de beste films van de voorbije vier maand.

Vorm en inhoud vallen hier mooi samen en worden tot hun essentie herleid: de – figuurlijk en letterlijk – naakte mens die geconfronteerd wordt met zijn onvermogen (langdurige) contacten te leggen met zijn medemens. Puik in beeld gebracht, goed vertolkt en door een treffende soundtrack ondersteund.