Met de scabreuze vulgariteit van een Apatow; wat softcore erotiek in "No Strings Attached"/"Friends with Benefits" dachten de yankees opnieuw de koningen te zijn van de rom-com met een klontje "seks". Niks is minder maar bewijst "Hysteria" deze hypocrisie die we ook in de spijtige realiteit van "Uncle Sam" terugvinden. "Hysteria" gaat nl. van begin tot einde over niks dan seks, lacht op een hilarische manier preuts-Victoriaanse(lees hedendaagse)toestanden weg en gaat in essentie over de uitvinding van het populairste vrouwelijk "sex toy". Dit alles mooi verpakt qua decor en kleur als een pleidooi voor vrouwelijkheid en emancipatie. Deze o zo typische "Britisch comedy" toont hoe subtiel men een romantische sekskomedie kan inpakken i.t.t bovenvermelde "American Pie"-gedoe. Typische slapstick in combinatie met flegmatieke dialogen van rasvertolkers als een Jonathan Pryce, Hugh Dancy of een "geëmancipeerde" Maggie Gyllenhaal. Tanya Wexler weet de essentie/concept van haar film te bewaren tussen het schaterlachen door en levert een parel van verfrissende humor af. DIT is pas echt een komedie onmisbaar voor vrouwen van 7 tot 77(én meer)om het met een hedendaagse hype/ tagline te zeggen.

De recensie van "TIBO840" spreekt boekdelen over deze ietwat "sci-fi"-versie van de klassieker van Dumas die dit ook wel met een knipoog zal nemen. Zoals Orlando Bloom in een interview zei "iedere generatie heeft wel hun versie en dit is die voor vandaag". Een zoveelste B/C/D-prent voor Anderson én sexy vrouwtje "Milady" Milla(die kanonballen:), absoluut niet ernstig te nemen en bijwijlen gewoon ridicuul. Christoph Waltz als Richelieu mag alwéér z'n nummertje opvoeren(pppfff...) en zien we binnenkort terug in de gloednieuwe Tarantino over een "Unchained Django"!!! We herzien die fantastische versie met Gene Kelly & Lana Turner wel, wijl de jonge adolescenten het Parijse luchtruim doorschieten in luchtschepen die niet hadden misstaan in een boek van Jules Verne...wat zijn we weer mild...

Zo typisch Soderbergh; na een kleine indie ("The Girlfriend Experience")serveert Steven ons een stevige Hollywood-blockbuster over een globale viruspandemie. Duidelijk een publiekstrekker en schuldig aan die imposante B-rampenfilms uit de seventies("Towering Inferno"-"The Swarm"). "Contagion" bulkt van de "A-vedetten" die echter de baan moeten ruimen voor de échte "glamourster", het zich wereldwijd verspreidende killervirus die voor de beklemmende spanningboog zorgt. Géén "28 days later" of "Romero"-toestanden hier, maar een sluw en degelijk script over overleven, onze oerinstincten én een eerlijke blik op het wetenschappelijk aspekt. De vormgeving gaat bijwijlen de docudramatische toer op compleet met "voice-over" zonder dat Soderbergh zijn scherpzinnige regie laat gaan, hierbij geholpen door mooie beeldjes(Soderbergh zelf), montage en dreunende Cliff Martinez-beats("Drive"). Het lonkt allemaal naar "Traffic" zonder het epische van dat meesterwerk; daarvoor is "Contagion" te ongelijk en duidelijk een B-thriller. Efficiënte nagelbijter zonder meer en het beste wat dit genre kan bieden, alléén spijtig van die overbodige eindshots..."less is always more"...

We zijn enorme fans van Guillermo del Toro, maar hier geven we grif toe dat deze remake van de gelijknamige tv-film uit '73 een enorme misstap is voor de Mexicaan. Als producent van jong talent("El Orfanato"-"Los Ojos de Julia")leverde hem dat alleen maar lovende kritieken op, maar nu is het tijd om zelf achter die camera te gaan staan Toro. "...Dark" is een bovennatuurlijke spookfabel van debutant Troy Nixey, beroemde illustrator van comicbooks(was ie daar maar gebleven...). Het script gebruikt als thema de origines van de "Tooth Fairy", in de States een enorme hit bij kinderen. Del Toro's stokpaardje als het ware om het kind te confronteren met allerlei angsten en horrorcreaturen(zijn grootse "The Devil's Backbone"-"Pan's Labyrinth"). Nixey is echter géén del Toro en weg zijn die stijlvolle sfeer en magistrale magie om plaats te maken voor wat klassiek horrorgedoe. Te expliciete regie, middelmatige speciale effekten en op de jonge Bailee Madison na lopen ook nog Guy Pearce en Katie Holmes erbij als een stel figuranten. Al die buzz over horror mag je letterlijk nemen en zetten we samen met Sheridans' monsterlijk "Dream House". Voor wanneer nog es een degelijke, goedgemaakte "fantasy- & horrorprent"?

Films over kanker trekken niet alleen het publiek aan(we zien toch zo graag anderen lijden, niet?) en zijn bovendien uitstekend voor de komende Oscars. Deze werd bij zijn US-release echter voorbijgestoken door een dolfijn,3D-leeuwekoning en een baseball(een Brad Pittworp weliswaar). Misschien was de tag "kankerkomedie" de boosdoener en daar konden populaire sterren als Joseph Gordon-Levitt en Seth Rogen ook niks aan doen. Toch had het publiek het bij het echte eind, want deze onvolwassen mix van Jonathan Levine is te proper en te zindelijk. Dit is kunstmatige Hollywoodsoep die je zo vergeten bent. Enkele momenten zijn er wel zoals het olijke marijuana roken, een heerlijke Anna Kendrick en bijwijlen de hechte buddyrelatie(die love story sucks). Voor een hechte, pakkende "cancer-comedy" moet je maar "Wit"('01) bekijken. Een tv-film met Emma Thompson die het publiek niet als een bende idioten wil "pakken".