Twee films voor de prijs van één, met als producers Spielberg en ukkie Ronnie Howard. Lekker meegenomen? Eigenlijk niet. Jon Favreau en zijn legertje scriptwriters beginnen wel sterk in het pure westerngerne met een Daniel Craig als een soort Eastwoodpersonage die de boel meteen in de fik zet. Eens de ruimteschepen hun verschijning maken probeert de regisseur de twee genres te mixen,maar hoe verder de prent vordert hoe meer ie de teugels verliest. 007 paren aan Indiana is net als de titel een nogal knudde idee. Ford akteert als een hautaine Jones(geef die man een zweep) en een Craig vol charisma is als de "brave outlaw" uitstekend. Olivia Wilde steelt hier de show als het enigmatisch, vrouwelijk vraagteken met de mooie blauwe kijkers. De film is zowel schuldig aan "The X-Files"-"Alien" of Ford/Leonewesterns. Té véél van het goede, maar toch een sympatieke B-teenpopcorn met soms magische momenten dankzij de prachtige beelden van DOP Libatique("Black Swan"). Favreau gooit hier een lasso rond de archetypes van de US-cinéma maar iets té serieus. Waar is die campy humor van de "Iron Man(s)" John?

Tussen de vele van bloed en geweld overlopende pulpverhalen van de legendarische "fantasy & horror" cultauteur R.E.Howard(REH voor de vrieden), steken die van "Conan the Barbarian" er torenhoog bovenuit. John Milius' spektakulair "sword & sorcery"-epos uit '82(script van Oliver Stone) met übermensch Schwarzenegger als Conan is hier het ontegensprekelijke bewijs van. Deze remake van Marcus Nispel, specialist "rebooter" met o.a. "Friday the 13th" en "Texas Chainsaw" op z'n palmarès blijft iets dichter bij de oorspronkelijke verhalen van Howard, maar kan niet tippen qua storyline aan Milius. Allemaal wel mooi in mekaar gestoken maar dé pit, hét vuur steekt er helaas niet in. Amateurs van aktie en gevechtsscènes zal dat een zorg wezen als er maar hopen wansmakelijke monsters en slachtpartijen de prent sieren. En Nispel kent het klappen van deze zweep wel alhoewel iets té campy en die humor kunnen we missen als kiespijn. Jason Mamoa(wie?)staat garant voor het spierrollen en het moordlustige beenhouwen tussen prachtige (Roemeense)decors, uitstekende speciale effekten en sexy side-kick Rachel Nichols die wél kan akteren net als "Avatar"-slechterik Stephen Lang, hier in dezelfde rol. Filmspektakel volgepropt met aktie, spanning, geweld en seks is wat de Conanfans vragen en dat is wat ze krijgen. Maar "Ahnult" vergeten is toch wel een ander paar slagzwaarden...

Derde poging om de succesvolle "apestreken" naar het boek van de Franse auteur Pierre Boulle("La Planète des Singes")in orbiet te brengen. Moeten we deze nu zien als een remake van de Jack Lee Thompsonafkooksels uit de seventies of een prequel/reboot van die héérlijke Tim Burtonprent(trouw aan de novelle)? Een hedendaagse, ontgoochelende hutsepot van beide zal wel het beste antwoord zijn dachten we zo. Het eerste deel is enorm traag vooraleer deze "planet" eindelijk begint te "risen" op een gedreven ritme vol aktie en speciale "motion capture"-effekten à la "Avatar". Hoed af voor dé specialist Andy Serkis die hier alwéér op verbluffende én geloofwaardige wijze de aap mag uithangen. Grootse filosofische beschouwingen poneert deze blockbuster zeker niet, hoogstens een uppercut hier en daar over de wreedheid van het mensdier en zijn genengefoefel. Ondanks het clichématige plot("seen that, been there") blijft de mythologie interessant-amusant om te bekijken maar spaart ons helaas niet van een sequel..."Battle for the Planet of the Apes" dan maar?

Typische exploitationproduktie van het huis Besson, deze knap gestileerde aktiethrillerstrip vol zwarte humor, adrenalineopstoten e.a. schietpartijen. Besson liet Olivier Megaton("Transporter 3") de regieteugels vieren en schreef zelf het "Nikita/Léon" meets "Man on Fire"-script. Sexy Zoe Saldana is hier de stijlvolle, karikaturale wraakgodin die esthetisch koel (én o zo cool)met allerlei wapentuig zorgt voor bloederige gewelduitbarstingen, achtervolgingen en warmbloedige explosies. Ook in "Colombiana" is de hyperstilist te herkennen door uitgekiende beeld- en kleurcomposities op een agressief beukende score. Allemaal clichématig en grotesk natuurlijk, maar o zo sluw in beeld gebracht dat het een plezier is om in Zoe weg te zinken. Besson & acolieten hebben overduidelijk klasse die overeind blijft in deze ridicule maar gladde over-the-top stijloefening. De Europese poster is puur Jolieplagiaat ("Wanted") zodat in de States een heel subtiel substituut de prent moet lanceren. Moet je even checken.