Roman Polanski schreef deze gitzwarte komedie samen met Yasmine Reza,auteur van het oorspronkelijk toneelstuk,"Dieu du Carnage". Samen bogen ze het stuk om tot een briljante akteursfilm die alle elementen bevat van een typische Polanski. De Pool voelt zich thuis in dit claustrofobisch huis-clos als metafoor van onze "beschaafde wereld" die hij tot op het bot kan strippen om het barbaars geweld,allerlei neuroses of materialistische verslaving bloot te leggen. En toch is dit lachen geblazen dankzij die heerlijk, vlijmscherpe dialogen en de intelligente, satirische regie. Een "beschaafd onderonsje" staat al vlug gelijk aan een anarchistische ontaarding én altijd met die meticuleuse aandacht voor details zowel qua decor,muziek als andere technische hoogstandjes. Die meedogenloze, misantropische levensbeschouwing spuit als gif uit de mond van de vier TOP-vertolkers tevens dé meerwaarde van de prent(Foster-Winslet-Waltz en de enige zonder Oscar...arme Reilly). Amper 80' duurt dit zwart-cynisch stukje film over het menselijk dier, maar was het lang geleden dat we nog zo gelachen hadden met een slag in ons smoel. Een schoolvoorbeeld van maëstro Polanski en dus méér dan aanbevolen!!

Als dochter van een Coppola of Lynch gaan vele festivaldeuren heel wijd open. Er was dus nogal wat te doen rond de selectie te Venetië van Ami Canaan Mann's debuutfilm in een produktie van "daddy Michael". "Killing Fields" is dan ook een conventionele doorsneethriller over alwéér een seriemoordenaar met hints naar bv. "Se7en". Maar we staan alweer te zeiken in die verleidelijke azijnfles en daarom de vraag, "is er dan werkelijks niets nieuw onder die hete Texaanse zon?". Natuurlijk wel, want echt vervelen is er zeker niet bij. Daarom verdrink je al te vlot in die prachtig gefilmde, onheimelijke landschapsbeelden(het zit in de genen)en duistere atmosfeer. Bovendien geven een rits topvertolkers echt wel het beste van zichzelf(zou Michael Mann mij wel zien?). Ami mag fier zijn op haar eerstgeborene, met competentie in elkaar gestoken wat een soliede, onderhoudende thriller geeft.

KEN RUSSELL is niet méér. Hij stierf op 84-jarige leeftijd en laat de liefhebbers van zijn extravangante, visionaire meesterwerken in enorm diepe droefheid na. Ken was niet zomaar "een regisseur"; néén, RUSSELL mag je gerust naast een Kubrick plaatsen. Beiden realiseerden films die bij hun release telkens een "schok" teweeg brachtten. Bij Ken was dat meestal een slag in het gezicht wegens zijn surrealistische, controversiële manier van filmmaken. "Tommy" mag je gerust dé voorloper van de videoclip noemen; "Women in love"-"The Music Lovers" e.v.a. waren taboe voor het publiek van toen én taboebrekend door hun unieke, visuele aanpak. Een enorme schok voor de échte filmliefhebber, maar zijn films zijn voor "eternity"...cheers Ken...

Niet verwonderlijk dat Robert Redford er als de kippen bij was om dit 19-eeuwe courtroomdrama aan te pakken. Alles pivoteert rond het complexe, politieke proces van ene Mary Surratt of (nooit bewezen)mededaadster van de moord op Lincoln...én hoe in oorlogstijden de wetten zwijgen voor de welig tierende plotten. Voor Redford dé ideale gelegenheid Amerika's "rechtssysteem" van toen tot heden even te roosteren. Voorwaar een nobel voornemen met er bovenop een hemelse ensemblecast, perfekte foto-decors-kostuums-enz...(DIT IS DE HELFT VAN EEN RECENSIE DIE IK AL OP 16 SEPTEMBER INBRACHT, MAAR DE RELEASE WERD 2 MAANDEN OPGESCHOVEN)

Tarsem Singh heeft zich van beroep vergist, hij had schilder moeten worden. Als je de adembenemende, visuele grandeur van sommige beelden zou bevriezen krijg je somptueuse frescos. Spijtig is dit een film en valt ie door de mand met bewegende beelden die ook wel een script en personages van vlees en bloed nodig hebben, wat hier gruwelijk mankeert. Net als "The Fall" is dit een arrogante, pretentieuze brok film zonder emotie of spanning al even mager als een "heilige koe". Die bloederige, in slo-mo uitéénspattende lijven waren zovéél beter in "300" en het goden/mensen gedoe zagen we al in "Clash of the Titans". De banaliteit van dit testosterongedoe, Freida Pinto die er alwéér voor spek en bonen bijloopt en een overacterende, belachelijke Mickey Rourke maken dit kitscherig videogame enorm flets. "Immortals" kon een prachtige stuk barokke filmkunst worden maar gaat verloren door de eigenzinnige, mentale masturbatie van Mr. Singh.