Het nieuwe is er nu wel af, maar Woody Allen blijft maar prentkaarten filmen van Europese metropolen, hier de "eeuwige stad" of een volks Rome. Op de vrolijke tonen van "Volare" duiken we als toeristen die overbekende, pittoreske straten in samen met een alweer bonte ensemblecast. En eindelijk is Woody zelf van de partij om zijn romantische komedie ietwat te peperen. Het is enorm lichtvoetig en fijnzinnig, ja zelfs clichématig voor een Allen die zijn inspiratie vond in de "Decamerone". Diverse verhaaltjes overlappen elkaar, duidelijk een eerbetoon aan die talrijke Italiaanse volkse mozaiekfilms van bv. een De Sica. Het blijft allemaal te frivool, te licht en enkel de typisch ironische grappen over leven en dood van de "Woodster" zelf redden het hier. Absoluut niet de slechtste, maar zeker een mindere in vergelijking met zijn Londense of Parijse "avonturen". We hebben het allemaal al gezien in zovele Allenfilms en bovendien is de film te traag en te lang. Zelfs Benigni's sketch als metafoor op die vervelende persvliegen gaat amper op. Nee, terug naar N.Y. Woody en vlug...

Neurotisch, lelijk eendje Seyfried schijnt er blijkbaar plezier in the scheppen haar "carrière" nog verder de put in te duwen of wil ze met deze prul de Braziliaanse regisseur/debutant Heitor Dhalia promoten? Volgens de publiciteitsmachine zou dit absurd gedrocht een serialkiller-thriller moeten voorstellen...nou moe! Totaal ongeloofwaardig is deze hysterische,derivatieve clichémaraton die pikt alom uit betere genrefilms als een "Ringu"-"The Ward" e.v.a. Denken ze nu echt dat het publiek een bende imbecielen zijn of is het beter deze te zien als een spoofmovie(als je dat doet is het wél lachen geblazen). Waarom deze het etiket "-12" kreeg is alwéér een raadsel/lachertje van de dames/heren van die vermaledijde keurcommissie(beurk). Voor Seyfriedadepten/aanbidders only!!!

Na Coppola's "Twixt" duikt hier alweer een verzonnen E.A.Poe-figuur op en zelfs Stallone heeft plannen voor een biopic(*cough*). Deze was de opener van het 30e Brussels International Fantastic Film Festival met een wel héél toepasselijke titel en in een regie van "gore bloedhond" James McTeigue("V for Vendetta"-"Ninja Assassin").De vernuftige schrijver-dichter én godfather van het detectiveverhaal/chiller leunt hier dichter aan bij Ritchie's "S.H." dan eigen werk. John Cusack vertolkt bleekjes de scherpzinnige Poe in deze aktievolle gotisch-historische thriller(hopelijk grijpen enkele toeschouwers naar zijn werk zodat dit allegaartje niet voor niks was). Klassiek Hollywoodiaans over-the-top zit "The Raven" vol anachronismes en mist het intellectueel, dromerige mysterie van Poe's verhalen.Het script lonkt daarom teveel naar "Saw" e.a. "serialkillers" en Poe was zeker geen held met paard en pistool jagende op een copycatkiller. Mis vooral de geniale eindtitels niet, een 007-generiek waardig.

Wat is er aan de hand in het rijk van de gebroeders Grimm en hun iconisch sprookjesland? Na het debiele Tarsemding krijgen we ditmaal een grimmiger versie te verteren van ex-publiciteitsfilmer/debutant Rupert Sanders. Zijn "once upon..." is donker,bijwijlen gotisch maar vooral episch. Het lijkt wel een crossover van "LOTR"&"Star Wars" met een appel hier en een hoop dwergen daar. Vooral visueel indrukwekkend,prachtige aankleding en uitstekende computereffecten zijn de moeite waard. Spijtig van het flauwe script en dito vertolkingen met een o zo overacterende Charlize"Young Adult"Theron(toch wel enorm sexy hoor!)en een Kristen Stewart nog op automatische "Twilight"-piloot(stukken beter in "On the Road"). We zagen dit met een tienertestpubliek die wél enthousiast uit de bol gingen...

Vele cineasten probeerden het, maar beten hun tanden stuk op het legendarische boek van de al even legendarische Jack Kerouac. "On The Road", dé bijbel van de "beat generation", staat dan ook in het rijtje van onverfilmbare meesterwerken. Walter Salles dacht er anders over, maar ook zijn versie werd in Cannes teruggefloten alhoewel je de film niet echt kan bestempelen als "slecht", integendeel, de man heeft duidelijk zijn uiterste best gedaan leven te blazen in de personages. Maar zijn aanpak blijft toch wel enorm oppervlakkig en té doorsnee Hollywoodiaans. Het afgooien van alle laagjes beschaving door de drie protagonisten door o.a. sex en drugs is iets té doorzichtig(Kristen Stewart wil hier absoluut weg van haar "Twilight"-imago door een intense "walk on the wild side"). Neen, het scenario van José Rivera("Diarios di motocicleta")gaat niet diep genoeg, de chronologische aanpak is té kunstmatig en bovendien wegen die 140' enorm door. Repetitieve scènes die langzaam maar zeker gaan vervelen, te braafjes t.o.v. het basismateriaal en middelmatige vertolkingen maken deze Salles een te mager beestje.