Ultragewelddadige genrefilm die stijf staat van het bloed en de gewelduitbarstingen. Door een bepaalde pers en een deel van het publiek uitgeroepen tot dé film van het jaar, wellicht bij gebrek aan kennis van zijn klassiekers (gaande van Bullit, over The French Connection en Mad Max , tot, waarom niet, de Bourne-trilogie). Emotieloze cinema die zó is doorgespoeld.

Niettegenstaande een blik op de synopsis en de premisse weinig geestdrift en enthousiasme opwekten, maar een mens zich ook al eens wil “smijten”, moet ik toegeven aangenaam verrast te zijn geweest door deze milde kroniek/fabel/sprookje over een handelsreiziger die vast komt te zitten in het Westvlaamsche bachten-de-kupe. De dorpsfiguren - lichtjes over-the-top afgeschilderd als achterlijke buitenmensen die de vooruitgang willen bannen – worden in een raak en gedetailleerd plattelandsmilieu en tijdskader gesitueerd, waarbij zo nu en dan een sneer wordt gegeven naar de moderne homo economicus. Speciale vermelding toch voor de fijne soundtrack van Wim De Wilde en de goed op dreef zijnde ensemblecast, aangevuld met kleurrijke (bejaarde) figuranten van ter plekke. Een productie die met zijn magisch-realistische sfeer en zijn eigenzinnige mix van kolder, humor en poëzie en met af en toe bunueliaanse trekjes, wat afwijkt van de gekende Vlaamse paden, maar je met een brede glimlach (zeker na zo’n succulente finale) de zaal doet verlaten. Moa goaw seg!

Een van de laatste grootste taboes, nl. de onvoorwaardelijke ode aan het moederschap, wordt hier onderuitgehaald en op een uitgepuurd stilistische manier in beeld gebracht. Met dank aan een opnieuw fenomenale Tilda Swinton als de veelgeplaagde, totaal verlaten en geïsoleerde moeder-echtgenote die het zware leed van een compleet verziekte moeder-zoon relatie en geëindigd in een waar bloedbad, moet torsen en verwerken. Een minpunt is de van kilometers ver aangekondigde slachtpartij, met pijl en boog, die (schizofrene?) zoon Kevin, uitstekende rol van nieuwkomer Ezra Miller, als ultieme daad van tegendraadsheid zal plegen in een school. De manier waarop regisseur Lynne Ramsay dit verhaal beetje bij beetje uit de doeken doet, dwingt heel wat respect af en resulteert in een erg oncomfortabele, confronterende kijkervaring die nog een tijdje na de eindgeneriek blijft nazinderen.

Would be kunstzinnige film die verdrinkt in zijn eigen ambities. Waarschijnlijk voer voor diepzinnige filosofische gesprekken waarbij de van de pot gerukte karikaturale personages inzicht moeten bieden in de zielenroerselen van de (verveelde) kijker.

Vaders die incest plegen met hun dochter, het is een prangend, maar helaas wel vaker voorkomend maatschappelijk probleem. Ook de filmwereld heeft deze problematiek al meermaals op het witte doek gebracht, vraag is of deze “Elle ne pleure pas, elle chante” nieuwe invalshoeken of benaderingen weet te vinden. De regisseur is maar ten dele in zijn opzet geslaagd om het blijvende leed dat de protagoniste is aangedaan in beeld te brengen. Een gammel scenario, houterige dialogen , een jonge hoofdrolspeelster ( Erika Sainte) die geen diepgang in haar personage weet te leggen, alle andere personages die veel te weinig zijn uitgewerkt (de moeder die alles ontwijkt, de broer die alles pas later te weten komt, de minnaars die zeer veel begrip en geduld vertonen of net niet…) doen de film finaal de das om.