We gaan hier niet al te veel tijd verspillen aan de alwéér teleurstellende afgang van een enorm talentvol regisseur. Andrew Niccol realiseerde inderdaad ooit "fantasy"-filmgeschiedenis met "Gattaca"-"S1mOne" en "The Truman Show". Hier is het "tijd"-concept enorm interessant gedurende het éérste kwartuur, om dan te vervallen in een ordinaire "chasemovie". MAAR gooi jullie stenen en walging niet naar de pianist, maar wel degelijk naar de verwerpelijke Hollywoodmachine. Want Niccol probeert overduidelijk een metafoor over de huidige financiële crisis op te bouwen, dat volledig verloren gaat in een non-script. Blijft over een frustrerende film volgepropt met clichés, plotholes e.a. voorspelbare momenten. Justin & Amanda maken zich hopeloos belachelijk, alléén Cillian "matrix" Murphy redt zijn meubelen...the time is gone, the song is over...

Iemand schreef hierover, "dit is de perfekte film voor de perfektste F1-rijder ooit"...en of ie gelijk had. Regisseur Asif Kapadia realiseert hier méér een Griekse tragedie dan een stuk biopic over het Braziliaans icoon en legende zonder ooit in een hagiografie te vallen. "SENNA" viseert het uitzonderlijk noodlot die de 10 laatste jaren kenmerkten met het Alain Prost-duel als rode draad. Zelfs de grootse hater van deze edele sport komt hier niet zonder kleerscheuren naar buiten. Dit is een pakkende film over échte mensen, hun passie en het noodlot. Briljant in beeld gebracht is dit een MUST voor het grote scherm maar bij ons enkel zo te bewonderen op het Filmfestival in Gent. Gebabbel is uit den boze, virtuoze montage van Chris King en natuurlijk die razende boliedes maken dit tot een absorberende ervaring. Ayrton komt over als een man die ook naast het circuit moraliteit en eerlijkheid hoog in het vaandel voerde. Ook een man die niet aarzelde tegen het conformisme én de "smeerlapperij" van het F1-wereldje in te gaan. Hopen nooit geziene footage, homemovies en interviews tooien deze unieke prent over dé god van de F1. Een méér dan geslaagde film over de grootste F1-piloot ooit...werkelijk ONMISBAAR.

Na haar veelbelovende "Ratcatcher"('99) en "Morvern Callar"('02)is de talentrijke Schotse Lynne Ramsay eindelijk terug met een originele, taboebrekende kijk op de moeder-kindrelatie. Met alomtegenwoordige rode tinten en een fascinerende montage/collage schildert ze een heerlijk, niet zo alledaags portret van de verontrustende én gewelddadige relatie tussen de twee uiteinden van de navelstreng. Een alwéér sublieme Tilda Swinton gaat in de clinch met haar "Rosemary's baby" Kevin(belofte Ezra Miller). Emotioneel enorm intens, complex van struktuur, met buitengewone geluidseffekten toont Ramsay doorheen Swintons' ogen een ware helletocht zonder het minste oordeel of suggestie aan te reiken. Ze laat de toeschouwer oordelen over "hypocriete moederliefde" vs. "kinderlijke onschuld" en slaat meteen de ruiten in van een schijnheilige samenleving en het "onaantastbaar moederschap". Het enigma krijgt slechts in de slotbeelden een schijn van een catharsis mee alhoewel je met Ramsay nooit weet. "Kevin" is een enorm fascinerende ervaring over dysfunctionaliteit binnen het gezin(Swinton noemt het zelfs "oorlog")en tevens een pakkende ervaring die bij vele toeschouwers nog lang zal nazinderen of leiden tot een flink stuk debat. Te Cannes werd dit virtuoos werkstuk schandalig over het hoofd gezien...of mogen we de meest duistere zieleroerselen van het mensdier niet zien?

Zesde "acte de présence" te Cannes voor de Italiaanse sociopolitieke, ultralinkse grapjas Nanni Moretti(Gouden Palm '01 voor "La Stanza Del Figlio"). Deze "pausfilm" werd niet de verwachte charge tégen het vaticaan, maar eerder een minzame kijk op het clericaal circus. Moretti's metafoor is hier een pausconclaaf om alwéér enorm cynisch de pols te nemen van een belangrijk stuk "Italiana". In een voor hem zo typisch-frivole roadmovie-te-voet, kaart de cineast zowel taboes aan maar vooral de enorme kloof tussen die almachtige kerk en de gewone sterveling. De 85-jarige reus, Michel Piccoli,geeft nog maar es een staaltje akteren weg om stil bij te worden. Zonder een echte hoogvlieger te zijn buigen we toch nederig het hoofd voor "paus Moretti".

In Cannes spraken ze zelfs van "DE palm", maar dat zou net iets teveel geweest zijn voor deze geniale, explosieve B-genreprent(én US-debuut)van de Deen Nicolas Winding Refn. Het werd de méér dan oververdiende "Prix de la mise-en-scène" voor dit lyrisch, visueel hoogstandje en daar kunnen we mee leven. De "noir"-aktie refereert aan die waanzinnige eightiesactioners als "The Driver"(jawel) of "To Live and Die in L.A.", maar het is vooral het metafysiek-existensieel standpunt waar Refn op mikt net als bij vorig werk("Valhalla Rising"-"Bronson"). De hypergestileerde(Europese)regie, de te gekke camera en de electro-poptrack van alwéér een grootse Cliff Martinez("Contagion")spreken boekdelen over de naamloze protagonist in deze urbane western. Ryan Gosling en Carey Mulligan akteren zich trouwens naar het "vertolkingspantheon". Refn realiseert als "zijn Mad Max" als een bezetene door de straten raast; cool, elegant, extreem gewelddadig maar o zo precies. Origineel en intelligent is deze adrenalinerush een juweeltje en dus niet te missen.