Door en door Amerikaans niemendalletje dat zo is doorgespoeld en vergeten. Ongelooflijk wat een rasacteur als De Niro in dit derderangsromcommetje verloren heeft. Nog onwaarschijnlijker is dat dit onding maar liefst acht keer genomineerd werd voor een Oscar en er nog een won ook. De wonderen zijn inderdaad de wereld nog niet uit.

Met uitzondering van het eerste kwartier was dit één lange geeuw. Ben er letterlijk, maar, toegegeven, ik was erg moe, bij in slaap gevallen.

Met dergelijk gegeven – politieofficier verzamelt aantal gelijkgestemde zielen om de misdaad en maffiabaas Micky Cohen in het bijzonder, hard aan te pakken – moet je nillens willens gaan vergelijken met die andere onverwoestbare klassieker “The untouchables”. Helaas is Ruben Fleischer geen Brian De Palma, Josh Brolin geen Kevin Costner, Ryan Goslin geen Sean Connery en Sean Penn geen Robert De Niro (tenminste, toch niet in deze film waarin hij bijna uit zijn eigen vel springt door overacting). Het is al cliché, geweld, bloed en actie wat de klok slaat. Helaas blijven de personages bordkartonnen figuren die geen enkele empathie opwekken en zichzelf voorbijlopen. De lokaties, decors, kostumering,…waaraan enorm veel zorg werd besteed en de fraaie stilering van de actie zorgen dan toch nog voor enige filmpret.

Beangstigend accurate schildering hoe een gemeenschap, eenmaal een bericht de wereld werd ingestuurd, op een compleet irrationele manier haar eigen demonen ontbindt. Vinterberg ontleedt haarscherp de manier waarop de heksenjacht op een onschuldige kleuterleider escaleert en het hele dorp in een neerwaartse spiraal meezuigt. Grandioze vertolking van Mads Mikkelson als de getroebleerde gescheiden echtgenoot, vader, vriend, collega… Sterke, emotioneel uitputtende filmervaring waarbij “de waarheid komt uit een kindermond” nooit meer als vroeger zal klinken.

Na John Houston, Clint Eastwood, George Clooney… is Ben Affleck de zoveelste acteur die even goed, en misschien zelfs beter, achter dan voor de camera schitterend filmwerk aflevert. De feiten zijn, zeker voor een iets ouder publiek, genoegzaam bekend, maar de manier waarop hier de woelige jaren zeventig/tachtig worden geëvoceerd, is ronduit schitterend. Bovendien weet de regisseur, en niet velen zullen het hem nadoen, op een uitstekende manier spanning en (zelfrelativerende) humor te combineren zonder dat hierdoor de spanningsboog wordt gelost. Ook de vertolkingen, mise-en-scène, klankband,… zijn puntgaaf. Kortom spannend, onderhoudend, humoristisch entertainment op topniveau.