Typisch Brits kitchen sink drama van Clio Barnard dat echter niet het niveau haalt van de meesters in dit genre Loach en Leigh. Opnieuw wordt nog maar eens de focus gericht op de verpauperde arbeidersklasse in het hedendaagse Groot-Brittannië, zonder evenwel de intensiteit en gelaagdheid te bereiken van pakweg This is England, Boy A, Broken, en nog een rits andere recente(re) doemfilms…

De grootste verdienste van deze doodbrave biopic over Rocco Granata is dat regisseur Stijn Coninckx de thematiek van migratie, hier duidelijk gesitueerd in de jaren vijftig van vorige eeuw, wist door te trekken naar nu en op deze manier de film nog een klein beetje relevantie wist mee te geven. Mooie vertolking van Matteo Simoni die een geloofwaardige Rocco weet neer te zetten in een film die voor het overige weinig potten breekt en vooral op veilig speelt.

Compleet van de pot gerukt verhaal over de mysterieuze verdwijning van twee kleine kinderen in een kleinsteeds Amerka. De sterke en intense vertolkingen van de twee hoofdrolspelers kunnen niet verhelpen dat het geheel totaal ongeloofwaardig overkomt door het complete gebrek aan goed uitgewerkte nevenpersonages en een coherent scenario. De regisseur (die nochtans edele geloofsbrieven kan voorleggen na het onovertroffen “Incendies”) kan nog even in de leer bij de makers van pakweg “The killing”, de memorabele Deense reeks die dezelfde thematiek (in de eerste reeks althans) op een veel indringender en gelaagder manier in beeld brengt (vergelijk in dit verband bv. even hoe de radeloosheid van de ouders in beeld wordt gebracht). Prisoners verdient wel alle lof voor de uitstekende fotografie en soundtrack maar faalt als mysterythriller.

Ik sluit mij graag en volledig aan bij Joris. Indien film hét visuele medium bij uitstek is, valt deze Lincoln, volgens dit criterium, lelijk door de mand. Daar waar grootmeester Spielberg in zijn prille debuut, met name “Duel” op een weergaloze en zuiver beeldende manier een achtervolging tussen een vrachtwagen en een cabrio op een van die Amerikaanse highways wist te verbeelden met puur filmische (lees beeldende) middelen, wordt in deze film getaterd en gediscussieerd dat het een lieve lust is. Enig lichtpuntje is alweer de ronduit verbluffende vertolking van Daniel Day Lewis als de 16de president van Amerika. Een acteerprestatie die de film toch nog een zekere allure geeft, maar prompt de grond wordt ingeboord door een overacterende Sally Field, een actrice met een wel erg beperkt speelregister. Duffe, muffe, oubollige en belegen theatrale film die voor geen meter boeit.

Typische Q.T.-film waarbij de geijkte clichés en genreconventies weer eens duchtig op hun kop worden gezet, door elkaar worden geklutst en naar de hand van de meester worden gezet. Ter zelfder tijd weet de regisseur de kijker voortdurend én in het verhaal mee te zuigen én hem ervan te overtuigen dat hij naar een kunstmatig in elkaar gezet spektakel zit te kijken, een niet geringe prestatie. Verder aangename soundtrack waarbij dezelfde trucs van de beeldband worden gebruikt. De lustig cabotinerende Christoph Walz speelt op schitterende wijze alle andere acteurs (zelfs klassebakken als DiCaprio) naar huis. Geen excellente film wegens enkele dipjes te wijten aan een paar te lang uitgesponnen mono- en dialogen, waardoor langdradigheid een paar keer gevaarlijk om de hoek komt loeren.