In het leeghoofdig zaterdagavondpopcornvertier biedt deze “wereldoorlog” alsnog een beetje ontspanning en oogt Brad Pitt als koene redder des vaderlands stukken overtuigender dan actieheld Tom Cruise in het wat verwante War of the Worlds. Voor de rest weinig nieuws onder de zon: veel actie, weinig logica, geen diepgang. Maar laat dat de pret voor de liefhebbers van het genre niet bederven.

Mark Twains Tom Sawyer en Huckleberry Finn zijn nooit veraf in dit meer dan voortreffelijke coming-of-age verhaal dat ons de groeipijnen toont van twee puberjongens die opgroeien in de swamps van de zuidelijke staat Arkansas, in hun natuurlijke biotoop langs de Mississipi. De film, volledig verteld vanuit het standpunt van de 14-jarige jongens, stelt de thematiek van de afwezige vader centraal. De film is niet helemaal clichévrij, balanceert af en toe op het randje van de sentimentaliteit/meligheid en de finale shoot out is wat overtrokken, maar de prima soundtrack en de heerlijke vertolkingen (van vooral Tye Sheridan als de verliefde puber Ellis) maken een uitstap naar de bioscoop meer dan de moeite waard. Mud is een waardige opvolger voor Stand by me, die andere klassieker in het genre.

Vanuit een niet zo voor de hand liggend en zelfs wat controversieel uitgangspunt (twee moeders - hartsvriendinnen die het aanleggen met elkaars zoon) wordt een boeiende tocht gemaakt langsheen de condition humaine. Wat gemakkelijk had kunnen uitdraaien op een ongelooflijke tearjerker is in handen van regisseur Anne Fontaine een bezienswaardige studie geworden waarin pertinente existentiële vragen worden geformuleerd over vriendschap, liefde, trouw, schuld,… Samen met de schitterende locaties, glasheldere beeldcomposities, gedegen vertolkingen en een aangename soundtrack weten deze twee moeders ruim anderhalf uur te boeien.

Wat deze “dead man down” toch nog een klein beetje onderscheidt van het overweldigende aanbod platte actiefilms die al een hele tijd de commerciële zalen teistert, zijn de ietwat beter getekende motieven waardoor tenminste een spatje geloofwaardigheid wordt gecreëerd bij het uittekenen van de zoveelste wraakqueeste “in het misdaadmilieu”. Lovenswaardige acteerprestaties van Colin Farrell, Noomi Rapace en Terence Howard die weinig weerwerk krijgen van hun ééndimensionele en karikaturale tegenspelers. Onbegrijpelijk bovendien wat een rasactrice als Isabelle Huppert of een getalenteerd acteur als F. Murray Abraham in deze prent verloren hebben. Finaal wordt de hele zaak deskundig de nek omgewrongen door een meer dan over the top en compleet ongeloofwaardige ontknoping/shoot out.

Hele knappe film die gedurende ruim twee uur de opgebouwde spanning weet te behouden en waarin de verhaallijnen en standpunten naadloos overgaan van het ene naar het andere deel. De puike vertolkingen in de drie delen en een inventieve, onrustige camera die de drijfveren en emoties van zijn protagonisten gebald weet te vatten en weer te geven zorgen voor een meeslepende kijkervaring. Ook de geslaagde soundtrack imponeert. Beslist een van de sterke(re) films van dit jaar.