Een zeer geslaagde multiversum-prent (zie ook 'Inception' of 'The Tree of Life') waar Duncan Jones perfect balanceert op de art-house inhoud vs. de blockbuster look en feel. Want hoe houd je zo'n 'Groundhog Day'-plot geloofwaardig zonder Tony Scott (of erger, aargh, Michael Bay)-gewijs uit de parabool of andere bocht te gaan? Zó dus. Veel minder cerebraal dan zijn topdebuut 'Moon' laat hij hier zijn hoofdpersonage Colter Stevens (Jake Gyllenhaal) vechten tegen de tijd, de ruimte, tegen mens en machine, en hij leert als goede soldaat ook nog eens wat liefde met een mens kan doen. Mooi toch. Let ook op de telkens opnieuw gebruikte wondermooie beginsequentie van de betreffende acht minuten: de rustige natuur van een stilstaand meertje, een vlucht eenden... Om dan door de stalen wanden van de rijdende trein terug in Colter's hoofd te knallen. Begin er maar aan: je hebt 8 minuten!

Met de brede sprookjeskwast geschilderde Vlaamse boerenfabel, waar Frank Van Passel de magie van wattmanmeisje Jeanne (Manneke Pis) terug probeert op te roepen. O.a. dankzij co-scenarist Marc Didden mag Kevin Janssens eens lekker naief blijven spelen naast de zeer directe en goed op dreef zijnde Wine Dierickx (een puike 3 op 3 wat mij betreft, na Smoorverliefd en Dagen zonder Lief). Met scènes die 'only in Belgium' kunnen, van pure kolder en Vlaamse boerenmoppen tot groteske absurditeiten: alles zit er in. Nog een pluspunt: de grimmige mijmeringen van de 'dode' soldaat Prosper zijn wel degelijk afkomstig van soldaten in Die Groote Oorlog. Moest het tempo net na de helft vd film niet even verslappen, het zou een volledig geslaagde prent zijn. Het blijft evenwel moeiteloos boven de slappe tv-serie-copy-paste-hap van Code 37 en andere Vermist'en... Echter niet voor de cinici onder ons.

Een sublieme doch weer zeer onderkoelde Murray zoekt een hele film lang naar zijn zoon, of is het eerder naar de zin van zijn leven, of de betekenis van zichzelf in andersmans leven? Een fijne roadmovie waar de verschillende vrouwen bijna, maar toch net niet te cliché, de .. euh ... roze draad vormen in zijn queeste. En Alexis Dziena doet haar ding met verve, als de uitbundige Lolita. Een vintage Jarmusch is altijd goed.

Dat er überhaupt echt volwassen mensen zijn die zich officieel laten aanspreken met een afkorting (kent iemand TAFKAP nog eigenlijk?) is al weird, maar welke studio haalt het in het hoofd om zo iemand - en zeker na die Charlie's Angels debacles - een grote cultfranchise in handen te duwen. En blijkbaar heeft de script-aanpassing van 20 Mio Dollar Man Christian Bale ook niet veel uitgehaald. Net zoals de 2de Matrix veel te 'uitleggerig' en Transformers veel te .. euh.. Michael Bay'ig was, hobbelt deze T-4 ook te veel van het ene plotlijntje naar het andere. Als Terminator-fan houd je het wel uit, er is immers genoeg fraais te bewonderen, maar begeesteren doet het al lang niet meer.

Psychologische thriller met zwaar op de maag liggende symboliek en over the top violence, waarmee Tran Anh Hung bijbelse duiding tracht te geven op de huidige maatschappij. Tjokvol grove body mutilations, angstpsychoses en pre-destinatie dromen: Josh Hartnett is op zoek naar de zoon van een zakenman, maar zijn eigen demonen blijken grote overeenkomten te hebben met D(i)e Verloren Zoon. Het Verre Oosten als labyrint voor de verwarde westerse detective, die een regelrechte kruisgang aflegt om zijn opdracht te volbrengen. Heavy, dude!