Fantastische 'Rocky on crack'-verfilming van het leven van bokslegende Dicky Ecklund (een gé-ni-àle Christian Bale!), die uiteindelijk zijn stille broer Mickey(Mark Wahlberg), ondanks alles, toch aan de wereldtitel zal helpen. Echt bijna alles zit hier goed: cameravoering, regie, tempo, maar het is vooral de sociaal verstoorde familiesituatie die met de aandacht gaat lopen. Voeg daarbij een soundtrack met The Breeders, Hall and Oates, Whitesnake, Wang Chung, Led Zeppelin, Red Hot Chili Peppers, Traffic, Aerosmith, Dropkick Murphys The Rolling Stones en Ben Harper en je zit gebeiteld.

Een Carrey-comedy waar Carrey-haters van gaan houden, zal wel nooit gemaakt worden, maar deze 'Yes Man' komt al aardig de buurt. De elastieken bekken blijven onder de radar, geen kak- en pishumor, maar wel een net-niet irriterend lesje amerikaanse go-for-it moraliteit, waar een europeaan jeuk van krijgt. Gelukkig is er nog Zooey Deschanel om te krabben, jummie!

Of hoe een 'kleine' film toch grootse momenten heeft: Schoenaerts (weer fenomenaal) verliest stilletjes aan alle controle over body & mind nadat hij, ondanks alle technologiëen (gsm, skype, msn, mail), schijnbaar afgesloten geraakt van geliefde en vrienden. Vol van subtiele symboliek, knappe verstilde scènes en 'fijne' paranoia. Het abrupte einde nemen we er met plezier bij!

Geen fletse Tinseltown-romantiek zoals in 'Pearl Harbor', maar bikkelharde realiteit en mooie dramatiek in dit knappe Dresden. De makers van 'Der Untergang' slagen volledig in hun opzet: zowel de foute figuren, de meelopers, alsook de tegenstanders van de nazi's tonen hun grote en kleine kantjes. En de zogenaamde 'bevrijders' die cynisch moppen tappend de bommen op burgerdoelen (!) laten vallen. De waanzin in de schuilkelders, waar mensen een kogel verkiezen boven de branddood. Een bijna meesterwerkje van de Duitse cinema.

Meer dan behoorlijk regiedebuut van topscenarist William Monahan (The Departed, Body Of Lies, Kingdom of Heaven) maar hij is nog geen Ridley Scott of Martin Scorsese. De vele verhaallijnen lopen de echt sterke momenten in de weg: Kneightley en Farrell geven (bijna) vonken, Winstone is onuitstaanbaar sterk as usual. En de fantastische soundtrack (The Yardbirds, The Rolling Stones, 22-20s, The Box Tops, Bob Dylan en Kasabian) houdt de kijker gelukkig helemaal bij de zaak. A heartful of soul indeed!