Dit moet zowat de enige Philip K. Dick verfilming zijn die op zo'n romantische ondertoon voortbouwt. Regisseur/scenarist George Nolfi bedacht een 'Seredipity' meets 'Minority Report'(ook een PKD verfilming trouwens), en hij komt er mee weg. Net op de juiste momenten krijg je hartverscheurende liefdeskeuzes, humoristische gadgets of plottwists(de deukhoeden openen geheime deuren, de reality 'backstage' zowaar) en knappe actie. Dat Damon en Emily Blunt(wat een stuk toch!) als koppel knalt, is hier natuurlijk de grootste troef. Een sci-fi, ook voor niet sci-fi fans zowaar.

Wat op papier een topprent van jewelste is, slaagt er àmper in om de aandacht tot het einde vast te houden. Ondanks de cast (Binoche, Holmes, Pacino, Tatum) en de regisseur Dito Montiel, met reeds een -miskende- topper under zijn belt ('A Guide to Recognizing Your Saints') vonkt het onvoldoende. De onmenselijke hopen Weltschmerz waaronder Montiel zijn protagonist (een echt gekwelde Ch. Tatum) alweer laat gebukt gaan, de miserie, ziekte en erfschuld, je vraagt je af hoe hij het volhoudt. De stijl, de regie bekoort echter wel. Binoche en Holmes krijgen weinig speeltijd, maar doén er wél iets mee. De cop-story erachter werd al beter gebracht, het hoofdverhaal met de onafwendbare boete-doening voor begane zonden mag er zijn.

Hilary Swank is/was weer op Oscar-koers, ook al omdat dit soort projecten altijd wel in het Oscar-vizier zullen blijven liggen. Als werkende moeder een rechtenstudie succesvol afronden om dan nog eens je broer trachten vrij te krijgen na een veroordeling voor moord, je ziet de zakdoekjes al klaarstaan. Sam Rockwell doet het hier zelfs nog beter dan Swank. Die kerel dient snel de nodige credits te krijgen: die van een wereldacteur! Mooi, zij het zeer conventioneel rechtbankdrama: de acteurs maken er een pareltje van.

Een moeilijk te plaatsen prent zal nooit op onverdeeld positieve reacties moeten hopen, en de Bever is daar nog maar eens een voorbeeld van. Episodes zo emotioneel als gitzwarte kolen naast tot de diamanten geperste vertolking van Gibson doen je twijfelen, zwijmelen, maar het is alweer Jennifer Lawrence (The Burning Plain!-Winter's Bone!) die met de pluimen gaat lopen, samen met 'zoon' Anton Yelchin. Het rollercoaster ritje van bizar en grappig tot pijnlijk leidt finaal tot diepgrimmig destructief: not your average feelgood movie, terwijl dat uit de premisse wél zo overkomt. Zonder weekendfilm-emtioneel te worden, slik je toch een aantal scènes met moeite weg. Bizar stukje film, of had ik dat al gezegd.

Thematisch sterk verwant aan '21 Grams' of 'The Crossing Guard', maar qua uitwerking kon het origineler. Het ontstijgt de gemiddelde tv-film wel moeiteloos door de ijzersterke vertolkingen van Jennifer Connelly, Mark Ruffalo en vooral Joaquin Phoenix. De keeldichtknijpende onmacht en richtingloze woede vs. het loodzware schuldgevoel wordt hier zeer precies weergegeven. Het doet je toch even stilstaan bij zulke zaak, welke trouwens ook wekelijks in ons kleine landje voorkomt.