Doodbrave en redelijk routineus afgehaspelde prent van Stephen Frears die kan rekenen op behoorlijk wat chemie tussen zijn twee hoofdrolspelers (Dame Judi, terecht bekroond met een oscarnominatie en zeker ook Steve Coogan -die het script schreef).

Het was sowieso geen goed idee om de film in twee te spitsen, het verhaal wordt in hoofdstukken verteld en loopt dus gewoon door over de twee delen, en door die brutale cut (sorry voor de woordspeling...) kost het even wat moeite om de draad weer op te nemen. Deel twee is een stuk harder en grauwer, maar het blijft een onwaarschijnlijk groot filmfeest: clevere dialogen en vooral stevige vertolkingen (een fantastische Jamie Bell). Toch nog een minpuntje voor het slot wat mij betreft, maar als je "Nymphomaniac" als één film beschouwt, dan wordt het zeer moeilijk om hier dit jaar nog over te gaan.

Waarom Mo Hayder's geweldige boeken nooit een hollywoodverfilming kregen? Hier krijg je het antwoord! "De behandeling" is een vrij onsamenhangende prent met enkele verdraaid ranzige kantjes geworden. Qua beeldregie en dialogen haalt de film bijlange niet het niveau van de betere "Code 37" of "Vermist" aflevering en afgezien van klasbak Van Rampelberg (die alsnog de 3 binnenrijft) is ook het acteerwerk zeer flauw. Herbots die ook al zijn vingers brandde aan het werk van onze Dirk Bracke (herinner je "Bo" of beter niet...) blijkt hardleers te zijn en hoopt met wat gratuite schoksequenties te scoren: mis Hans! Op naar "Halfweg"....

Ik had stilletjes gehoopt dat Branagh hetzelfde voor de spyflck ging doen als wat hij met de superheldenfilm uithaalde (de eerste "Thor"): het zieltogende genre een fikse schop onder de kont geven en de conventies aan zijn laars lappen, maar helaas "Shadow recruit" is een met ontzettende veel métier gemaakte prent die fraai in beeld gebracht is, behoorlijk vertolkt wordt, maar helaas bijna dodelijk voorspelbaar is. Maar niet getreurd, voor de liefhebbers van Bourne en co valt hier zeker van te genieten.

Laten passeren in de zalen, en nu toch overstag gegaan, na alle lof voor Blanchett (en de oscarnominatie). Maar helaas, ook dit is geen Woody grand cru: "Blue Jasmine" laat zich net als de rest van Allen"s oeuvre vlotjes bekijken, maar dat is het dan ook, geen echt sprankelende dialogen, geen noemenswaardige plot en ook de vertolkingen zijn niet eens zo bijzonder deze keer (inclusief die van Blanchett).