U bent jong of oud en u wil wat in het Parijs van 1900? Ga dan naar Moulin Rouge! Ik ben alleszins heel blij dat ik (naar de film welteverstaan) geweest ben. Prima prent, hoewel kitscherig heel mooie en uiterst passende decors, in het begin snel maar dan o zo integer, teder en romantisch, en auditief en visueel overtreffend. De covers van de liedjes zijn supergeslaagd, en van Ewan Mc Gregor en Nicole Kidman kan enkel hetzelfde gezegd worden: zo tot tranen bewegend prachtig. Hoedje af voor Baz Luhrmann, je moet het maar kunnen.

Een journalist gaat op bezoek bij Louis (Brad Pitt), die vertelt dat hij een vampier is. Geïntrigeerd luistert de journalist naar het verhaal van Louis, hoe hij een vampier werd, en hoe hij zijn verdere leven sleet... Deze film is goed gemaakt, en de acteurs zijn echt wel goed. Tom Cruise bereikt een behoorlijk hoog niveau, en de toen elfjarige Kirsten Dunst geeft één van haar beste prestaties. Jammer genoeg is het verrassende er snel af, en persoonlijk vond ik de film nogal saai worden na een tijdje...

Een fijne film. Flatscreens en tgv's in zwartwit doen wat raar aan, maar de humor is echt wel goed. Misschien niet 'correct', dat wel... Maar uiteindelijk vind ik dat de regisseurs iets goeds doen: ze blijven niet hangen aan het uiterlijk, maar exploreren verder. Het is een gedurfde film, in elk geval, maar ik kon hem wel smaken.

Niet de beste van El Pedro tot nog toe, maar ik vond hem nu toch wel de moeite. Het enige wat mij inderdaad een beetje stoorde is de enorme mix op elk vlak, zowel qua stijl (kitsh, sober...) als verhaallijn. Deze laatste was trouwnes niet zo heel makkelijk te volgen. Maar ik ben toch heel blij hem gezien te hebben, en misschien zie ik hem nog wel eens. p.s. een eervolle vermelding voor de begingeneriek: superleuk gedaan.

Lang geleden dat een romantische komedie me nog eens in enige staat van vervoering kon brengen ;). Maar misschien ligt dat aan het feit dat ik het genre de laatste jaren wat uit de weg ga, wegens de vele rommel die er eveneens verschijnt... Deze prent kon echter wel door de beugel. Het verhaal zit behoorlijk goed in elkaar (niet echt verrassingen, maar het was ook niet superbanaal en al vijfduizend keer voorheen geprobeerd), en welja, Jack Nicholson's still got the magic touch. De man straalt gewoon ironie uit, ik kan het niet helpen. Diane Keaton (die ik hier slechts voor de eerste keer bezig zag, shame on me), speelde naar mijn smaak iéts minder goed dan haar tegenspeler, maar haal huilscènes (zo 'over the top') waren hilarisch. Ik hoop dat het de bedoeling was van de filmmakers van die scènes wat in het belachelijke te trekken, want anders had ze serieus last van overacting... Maar ik was in een positieve bui, en heb het dus op de meest flatterende wijze opgevat. Enfin, in elk geval, bepaalde momenten kunnen gerust hilarisch genoemd worden, en deze film is goed te genieten, en best wel het bekijken waard. greetz flamenca