Wat een kanjer van me !!! Winnetou was Pierre Brice, natuurlijk. (maar wie was dan wel Pierre Boule ?)

Een paar weken geleden nog eens gehuurd. Flauw en voorspelbaar met een Clint Eastwood die maar één rol kan "spelen" : die van Clint Eastwood. Uitzondering gemaakt voor "Play Misty voor mij", misschien. Maar wie herkende ik als slechterik ? Sean Penns broer.

Nadat de Italiaan S Leone wat sandalenfilms had gemaakt in de studio's in Rome trok hij naar Almeria ('k ben de naam van het dorpke vergeten, enfin) om daar tegen "bodemprijs"....."een western" te maken. Waarom Almeria ? Het is om te beginnen de droogste streek van Spanje (al dreigt héél Spanje nu heel snel volledig woestijn te worden) zodat het aantal draaidagen bijna gegarandeerd was. Geen regendagen. Verder namen ze het in Spanje (toén ?) niet zo nauw met de vakbonden : Leone kon dus véél en goedkoop volk làng laten werken. For a fistfull of dollars kwam uit in '64 en was een "instant hit" ; ook al door de geweldige en originele "score" van Morricone. Blijkt dat die 2 ooit als kind samen ergens op school zaten maar of ze mekaar toen al kenden.... De "spaghetti western" was ànders dan de de klassieke Amerikaanse westerns met niet direct "de goeie met de witte hoed" tegen "de slechte met de zwarte goed". De goeie was haast net zo slecht als de slechte (zie verder). Ik geloof trouwens dat Leone hier zo lui was dat hij zelfs het (weinig voorstellend !) scenario van Kurosowa heeft "geleend" ; daar is later nog een geding over geweest. Het hangt aan de muur en het schiet : Plint Eastwood was toen een side kick in één of andere mediocre westernserietje in de VS en werd hier in de Spaanse woestijn een STER. Enfin, de fabriek moest draaien. Er was in die tijd véél vraag naar westerns en het Amerikaanse aanbod volstond niet voor Europa. Leone was nu gelanceerd (en in zijn zog een heir minder bekende regisseurs die ook hun filmke pleegden. Kortom : er mocht een vervolg worden gemaakt : FOR A FEW DOLLARS MORE. Voor de muziek tekende opnieuw Morricone (never change a winning team) en is subliem. Vooral de "finale" met die orgelmuziek. Ooit nog titelmuziek geweest in een BRT-aardrijkskundequiz, meen ik me te herinneren. Wie de cast erop naslaat zal zien dat de meeste auteurs een "Amerikaans klinkende naam kozen" terwijl ze in werkelijkheid gewoon Italiaan of Spanjaard waren. Eén van de grote problemen bij deze films was de TAAL ! Geen Italiaan of Spanjaard kon Engels spreken en dus emmerde men maar aan. Ik geloof dat ze jan & alleman zijn eigen taal lieten spreken waarbij de een of andere sukkel de teksten in het engels moest nasynchroniseren. En het was natuurlijk wéér een schot in de roos. Enkele kenmerken van Leones werk : enorme panorama's vol leegte, lange superclose ups, the shoot out wordt in een soort arena afgewerkt, ruwe ongeschoren tronies. En god zag dat het goed was. Leone kwam nu goed op dreef : THE GOOD, THE BAD & THE UGLY. Zoals al gezegd : wie nu de goeie of de slechte was : zélf heb ik er nog altijd het raden naar. Enfin, 't hangt aan de deur en 't schiet : Klink Eastwood (voor de 3e keer als "the man with no name) was weer van de partij en ook Lee van Cleef (een prachtige tronie ! Maurice De Bevere, alias MORRIS heeft hem nog in een Lucky Luke laten optreden) speelde zijn rol. Ze werden evenwel allebei weggespeeld door een GEWELDIGE andere, toen nog onbekende akteur : Eli Wallach als Chico, die - toegegeven - ook de meest interessante rol had en hij speelde ze met verve. Onlangs las ik nog in een interview dat hij dat showke bij de wapenhandelaar zélf had mogen improviseren van Leone. Een prachtige stukje film. Bij The Good, the Bad... dient de Amerikaanse burgeroorlog als decor. Leones ervaring in de sandalenfilm kwam hier goed van pas = enorme, weidse decors, een grandioze veldslag met kanonnen en al. Het was "af" en wie op imdb gaat kijken zal zien dat hij door héél veel mensen beschouwd wordt als de allerbeste western ooit. De film verhaalt de zoektocht van onze 3 helden (die mekaar voortdurend in de wielen rijden) naar een verdwenen lading "legergoud" en, het ligt welhaast voor de hand, die is verborgen op een militair kerkhof in het graf van een soldaat. Maar slechts één van de 3 kent de naam die op het graf staat. Lekker niét, dus. Opnieuw was de muziek super en stilaan ging die een eigen leven leiden. Ook de begingenerieken van de film waren knappe staaltjes cinema : wie 5 minuten te laat kwam had al iets moois gemist . Nu had Leone het helemaal "gemaakt" en hij mocht met de grootste acteurs uit die tijd werken. In 1968 kwam ONCE UPON A TIME uit met Claudia Cardinale (was niet alleen bloedmooi, ik geloof dat ze voordien oa in The Pink Panter had geschitterd), Henry Fonda, Charles Bronson, Jason Robards... Dit keer werden er 2 verhalen verteld. Enerzijds het einde van het "wilde westen" wordt gesymboliseerd door én Claudia Cardinale (dame van lichte zeden uit New Orleans = de grote stad !) én door de komst van de trein. Wat had een trein nodig, in die tijd ? WATER natuurlijk. Niet zo logisch in de woestijn. En de vis wordt DUUR BETAALD. Verder is er natuurlijk het aloude thema "wraak" waar Charles Bronson ("Harmonica") zijn gram komt halen. Een weetje : Leone liet Morricone de muziek VOORAF al schrijven én hij liet ze loeihard op de set weerklinken zodat de acteurs als het ware "dansen" op de muziek. Iedereen die de film gezien heeft en van goede wil is moet toegeven : het is er KLOEF op ! Alleen al het begin van de film is magnifiek : hoe de namen en titels met veel misbaar op het doek worden gegooid was toen onvertoond. En tijd, eindeloos lange close ups, rauwe koppen, droge dialogen (Harmonica : "Did you bring a horse ?" "Looks like we are short of one horse" zegt Jack Elam, terwijl hij omkijkt naar hun 3 paarden. Elam, Woody Strode en Al Mulock wachten Harmonica namelijk op aan een piepklein stationnetje in de middle of nowhere. "No !", zegt Harmonica, "you brought 2 too many". En de pret begint. Leones eerste idee was om de 3 killers te laten spelen door Eastwoord, Wallach en Van Cleef om op die manier nog eens extra duidelijk te maken dat het oude Wilde Westen achter ons lag maar die mensen bedankten voor de eer, of waren te duur, of waren met ander werk bezig. Ik vind het nu in elk geval véél beter. Slot : zélf vind ik deze film, samen met THE WILD BUNCH, de beste westerns ooit gemaakt. Het was ook Leones absolute hoogtepunt. Dat de filmmuziek steeds meer een eigen leven ging leiden : ik heb hier een 30-tal LP's met filmmuziek én nog een 30-tal CD's met meer van dattum. Op hoeveel huwelijken zouden eind jaren '60 en vér in de jaren '70 "L'America di Jill" niet hebben gedraaid. En galmen dat dat deed in zo'n kerk, zeg. 10/10

Zelf zie ik hier een film die behoort tot de 20 beste films OOIT gemaakt. Faye Dunaway, John Huston, Jack Nicholson, een cameo van regisseur Polanski himself (esthetische chirurgie op de neus van Nicholson toepassend). 2 Grote elementen in deze film : drinkwater en DE PRIJS ERVAN. Bijna àlles in de film heeft trouwens met water te maken, ga maar na. 2e Element : incest : vader/dochter-relatie.

Voor de liefhebbers : een klassieker. Vlijtig afgepend van het scenario van de Japanse meester. Een paar mensen staan hier aan het begin van een lange carrière : Bronson, Brynner, Buch(H)olz, McQueen (die zich op allerlei manieren in de kijker probeert te fietsen zelfs als hij geen LIJN tekst heeft door bv opvallend met zijn hoed te spelen, Robert Vaughn, Eli Wallach, James Coburn. Zeer herkenbaar, beetje bombastisch muziekthema.