Sowieso al meteen afgetekend de lelijkste film van het jaar: Larry Charles blijkt vooral een goeie vriend van Cohen te zijn, da's op zich ook al een verdienste uiteraard, maar qua filmmaken slaagt de man erin om geen enkel deftige frame te schieten. Waarvoor hulde. Cohen scoorde twee superhits met "Borat" en "Bruno" waar toch nog een behoorlijk aantal grappen inzaten, in "The dictator" zit er nog géén halve! Huilen met de pet op dus, want ook de dialogen zijn erbarmelijk, de gastrollen ridicuul en zelfs de muziek verkent nieuwe irritatie-dieptes. Een raspberry iemand?

Haalde onze zalen niet, en na een goeie 10 minuten is al overduidelijk waarom... Fresnadillo die het uitstekend had gedaan met "28 days later", poogt hier een bizar horrorverhaaltje op te dissen, waar sfeer zou moeten primeren op de actie, maar dat lukt helemaal niet. Clive Owen blijft één van mijn favoriete acteurs, maar mag binnenkort toch weer eens in een acceptabele prent gaan opduiken....

De tandem Burton/Depp is terug en geeft precies wat je verwacht. Opnieuw een donker sprookje, griezelig perfect in beeld gebracht, waanzinnig mooie decors, superieure soundtrack en een cast uit de duizend. Edoch, na alle talloze vorige Burtons is het verrassingseffect hier compleet weg en overvalt je gaandeweg een wel heel erg groot déja-vu gevoel. De barokke decors, de kurkdroge dialogen, de maniertjes van Depp... been there, seen that. Misschien moeten ze toch maar eens een ander vaatje openen voor hun volgende?

Leek een heel leuk idee om de "Pie"-reeks via een reunie weer tot leven te wekken. Helaas is de uitwerking een stuk minder amusant. Het tempo ligt veel te laag, er valt waarlijk géén enkele goede grap te bespeuren, de dialogen zijn heel vlakjes... Maar godzijdank grijpen de acteurs wel hun kans om hun tanende -ugh- carrieres nog even aan te zwengelen en druipt het spelplezier van het scherm. Oh ja, ook nog een bonuspuntje om het geweldige "Laid" van James nog eens uit de speakers te horen knallen (je moet er wel tot aan de eindtitels voor wachten).

Tony Kaye (je kan, nee, je moet hem kennen van het onvolprezen meesterwerk "American History X") slaagt er eindelijk in om nog eens een film in de zalen te krijgen. En wat voor één! "Detachment" leest als de zoveelste herhalingsoefening op de american highschool movie ("The principal", "Dangerous Minds"...) en dat lijkt niet direct een reden om naar de cinema te spurten. Kaye verheft dit uitgebloede genre echter tot niets minder dan Grote Cinema (zeg maar gerust kunst)! Geholpen door een geniale vertolking van Adrien Brody, krijg je hier een film te zien die na een half uur zich heel ongemakkelijk onder je huid nestelt en daar nog een hele poos zal blijven nazinderen nadat je de zaal verlaten hebt. Een licht tussendoortje moet je dus niet verwachten, evenmin als brutale geweldsequenties of niets ter zake doende vuilbekkerij. Nee, wat je hier ziet zijn real people met real feelings en real lives. Emo-cinema dus, maar van de extreem goede soort. Kaye gebruikt bovendien een paar heel clevere montagetrucjes, excellente camerawerk en kan togen op een script dat de nadruk legt op de uitwerking van de karakters in plaats van op spectaculaire plot-twists. "Detachment" is zonder meer een must-see voor iedere ware filmfan.