De Franse regisseur Pascal Laugier is vooral berucht voor zijn enorm provocerende, gore slachtpartij "Martyrs". Hij trok de oceaan over en zijn Engelstalig debuut is dan ook een échte verrassing. Met zijn solied, intelligent "crossover"-script vol knipoogjes à la Stephen King en de lepe regie waar hij de regels van het "spel" door mekaar haalt(en hoe)van de "genrefilm" vordert de prent naar een economisch-sociale aanklacht. Zoals we aanhaalden liefst géén trailers en/of andere spoilers bekijken wil je tenvolle genieten van deze geniale film. Laugier weet door zijn foto een bijzonder pakkende atmosfeer neer te zetten terwijl een bijna niet te herkennen Jessica Biel(tevens producer) de rol van haar leven speelt(natuurlijk mag Jodelle "Silent Hill" Ferland hier niet ontbreken). Een schizofreen filmstuk die niet alleen origineel is qua aanpak, maar met de vinger wijst naar héél aktuele situaties.

Na het veelbelovende- en bejubelde regisseursdebuut van Sarah Polley ("Away From Her"-'06)is deze invitatie tot de dans een stuk minder(verwijst naar de ballade van landgenoot Leonard Cohen). Script, produktie én regie waren duidelijk tevéél van het goede voor onze Canadese actrice. Michelle Williams mag nog maar es opdraven als het sexy kindvrouwtje, zoals ze dat al deed in "Bleu Valentine" en "My Week with Marilyn". Hier komt het echter te karikaturaal over en de cynisch-bitterzoete ballon over een driehoeksverhouding gaat niet echt op. Géén kwaad woord over de opvallende kleurenfoto van Luc Montpellier, poëtisch tot en met of de sexuele chemistry dankzij de uitstekende vertolking van Williams(moet opletten voor type-casting!). Er mankeert duidelijk iets in Polley's betoog en zelfs hilarische-surrealistische momenten als bv. "Video killed the radiostar" kunnen de film niet echt redden. Zelfs een "indietje" kan banaal overkomen.

Sequel-prequel-reboot, hoe noem je dit overbodig stukje appendix dan? Wij gingen voor "parallel lopende sequel"; niet slecht hé? Architect van de trilogie, Tony Gilroy,kon er dus niet genoeg van krijgen en puzzelde een op véél dollars mikkende prent in mekaar(helaas werd het een flop, dus hopen dat het bij deze blijft). Van bij het begin frustreert deze film met onnodige, nietsdoende scènes als die opleiding, ouwe hoeren opzetten over supersoldiers en hun pillekes, en meer van dat. Geduld dus, het komt wel. Af en toe zien we de naam/foto van Matt Damon opduiken om de toeschouwer met de neus erop te duwen dat het hier "Bourne"-hout is(ook enkele ouwe bekenden, dood of niet,maken hun opwachting in cameootjes). Greengrass is wel degelijk foetsie en met hem een degelijke, betonnen trilogie Mr.Gilroy, al probeer je nog zo hard hem te kopiëren door montage, drie aktiescènes(hoed af voor die motostuntman) en stampende muziek. Logica is ver zoek, Rachel Weisz loopt mee en kijkt ernaast zodat alléén Renner zich thuis voelt in de "intensiteit" van deze pure popcornmovie. Konden ze nu echt hun poten niet thuislaten?..."

Tussen al het Hollywoodgeweld in even vechten tegen de bierkaai met dit kleinood. Wat kan je anders verwachten van het regisseurskoppel Dayton&Faris("Little Miss Sunshine")dan een andersdaagse, sentimentele, prettig gestoorde fantasyfabel uit hun "twilight zone". Charmant, inventief "boys WRITES girl"-dramedy geschreven door hoofdvertolkster Zoe Kazan, tevens levensgezellin van Paul Dano al even sterk in zijn "honderol". De film doet denken aan een mix van "Stranger then Fiction" met "(500)Days of Summer" want ook hier is de toon constant oneven en balanceert op die delicate emodraad tussen melancholie en sentiment. Vraagstellingen over relaties, egoïsme of wederzijds respect maken deze frisse "Indie" onverwacht en onvoorspelbaar. Ondanks de verrassende bijrollen(Annette Bening, Antonio Banderas e.a.), knetterende dialogen en prachtbeelden van "Black Swan"-dop Matthew Libatique mist "Ruby" dat bruisende om hier een écht juweeltje van te maken; maar dan..."nothing is perfect" niet?

In dit intrieste landje waar "commerciële" films de plak zwaaien en art-house onvermijdelijk een "cinefiele" dood tegemoet gaan is het een plezier dat toch enkele meesterwerken van één der grootste festivals ter wereld, in casu de "Mostra di Venezia", ook hier een verdeler vinden. Getrouw aan zijn reputatie bekroonde de jury onder leiding van niemand anders dan ANG LEE de enorm sterke "come-back" van Kim Ki-duk, "PIETA" bekroonde. Zilver voor P.T. Anderson...quote... "De Zuid-Koreaanse regisseur Kim Ki-duk heeft op het 69ste filmfestival van Venetië de Gouden Beer voor beste film gewonnen met de geweldparabel 'Pieta'. De 51-jarige cineast is op de Mostra niet aan zijn proefstuk. In 2004 ging hij al aan de haal met de Zilveren Leeuw van beste regisseur voor het liefdesdrama 'Bin-jip'. Die Zilveren Leeuw ging vandaag naar 'The Master' van de Amerikaan Paul Thomas Anderson, een film die los gebaseerd is op het leven van Ron Hubbard, de stichter van Scientology. Hoofdrolspelers in de prent Joaquin Phoenix en Philip Seymour Hoffman delen voor hun prestatie de prijs voor beste acteur"...