Over het algemeen las ik niet zo'n lovende kritieken over deze film. Vooral de woorden "suikerzoet" en "superbraaf" passeerden de revue. Is deze film suikerzoet? Ja, maar dat kan je eerlijk gezegd al uit de trailer afleiden. Het gaat om een verfilming van een roman (wel kan ik niet zeggen of de verfilming geslaagd is, aangezien ik het boek niet gelezen heb). En superbraaf? Misschien wel, maar mij stoorde het persoonlijk niet. "The one hundred foot journey" zou ik vooral als een mooie feelgoodmovie, of als multicultureel sprookje met een gastronomische touch omschrijven. In mijn ogen werd er goed geacteerd, de sfeer en decors waren ok en deze prent heeft mij met een prettig gevoel naar huis gestuurd. Kort samengevat heb ik dus lekker gekeken ;)

De trailer van deze film toont precies waar je je aan kan verwachten. "Hercules" is een echte avonturenfilm, met veel actie (in mijn ogen soms een beetje teveel, but who cares als het om een blockbuster gaat ;))en toch enkele grappige momenten. Wat deze prent ook zo anders maakt, is dat de mythe rond Heracles helemaal vanuit een andere invalshoek wordt bekeken. Voor mij was "Hercules" alvast een aangename en ontspannende verrassing. Laat de popcorn maar komen :)

Na het lezen van enkele recensies ivm "Walking on Sunshine" was ik op het ergste voorbereid... En jammer genoeg moet ik de critici op de meeste punten gelijk geven. Eigenlijk toont de trailer al waar je je aan kan verwachten : een hele resem jaren '80 hits die een liefdesverhaal inkleden. Aan muziek uit de jaren '80 is er idd geen gebrek en er wordt behoorlijk wat afgezongen. Alleen gaan al vanaf de eerste song de remmen behoorlijk los. Werkelijk iedereen, van hoofd-tot nevenpersonage staat daar te dansen, te zingen en te springen voor zijn leven, met soms hilarische choreografieën... Het lijkt net een stripverhaal dat tot leven is gekomen (of is kitsch een beter woord?) De songs vallen trouwens an sich nog mee, net als de zangkunsten van de cast. (ik denk trouwens dat er flink wat afgelachen moet zijn achter de schermen; bovendien straalt de film een soort optimisme uit). Het verhaal slaat echter werkelijk op niets en ipv in 1 vloeiende lijn lijkt het verloop van de film op allerlei stukjes en brokjes die stuntelig aan elkaar zijn geplakt met eightieshits. Wat volgens mij ook de mindere populariteit van de prent verklaart, is het feit dat in tegenstelling tot "Mamma Mia" er bijna geen enkel bekend gezicht meespeelt (buiten misschien Leona Lewis, die ik voordien enkel als zangeres kende). Hou je dus van musicals, dan kan deze prent je misschien nog bekoren, maar verwacht je wel aan een heuse portie kitsch en een onlogisch verhaal. Een beetje een gemiste kans...

Ik was gewaarschuwd door verschillende minder lovende kritieken op diverse media, maar was des te aangenamer verrast toen ik "Magic in the moonlight" ging bekijken. Eerst en vooral vind ik de sfeerschepping, het decor en de muziek in deze prent super geregeld. Dit is totaal iets anders dan een doorsneebioscoopfilm anno 2014. (die ik trouwens ook wel kan appreciëren ;)) Verder toont de trailer perfect waar je je aan kan verwachten. In tegenstelling tot bepaalde bronnen vond ik vooral Colin Firth goed acteren en genoot ik enorm van de discussies tussen diens personage en de andere spelers in het verhaal. Misschien heb ik het fout voor, maar Woody Allen lijkt een bepaald soort humor te hebben, een sarcasme, dat mij (en ook andere mensen in de zaal) lijkt te liggen. En misschien is het verhaal niet alledaags en misschien is de prent bij momenten zeemzoet, maar wat had je dan ook verwacht van een film met de titel : Magic in the moonlight? ;) Ik was alvast betoverd en heb de bioscoopzaal met een glimlach verlaten.

Voor ik deze film ging bekijken, las ik uiterst lovende kritieken over "Boyhood". Diverse bronnen spraken over een aangrijpend pareltje, een film waar je maar beter een doos zakdoeken bij kon klaarzetten, omdat ie zo pakkend is... Vandaag kreeg ik de film dan ook effectief te zien, maar ik had eerlijk gezegd toch een dubbel gevoel toen ik de filmzaal verliet. Eerst en vooral het goede nieuws : ik vind het hele concept an sich origineel. Je moet het maar doen, 12 jaar lang dezelfde acteurs optrommelen om telkens gedurende een bepaalde periode te filmen. En het moet gezegd, dat levert mooi materiaal op. De cast levert prima werk, er zitten heel wat herkenbare momenten in, de filmmuziek zit goed en de beelden zijn een feest voor het oog. Wat was er voor mij dan minder aan de film? Wel, hoewel ik perfect kan begrijpen dat 12 jaren in een mensenleven moeilijk samen te persen zijn in 1 film, vond ik het geheel toch lang uitvallen... Vooral het laatste halfuur tot uur had ik het moeilijk om mijn aandacht erbij te houden. En hoewel ik normaal gezien de eerste ben om te beginnen huilen tijdens een film, zijn mijn traankanalen bij deze prent toch droog gebleven... Daarom zou ik zeggen: "Boyhood" is een mooie film, en zeker uniek in zijn soort, maar ik zou (indien mogelijk) toch een pauze proberen inlassen bij het bekijken ervan omdat het toch een hele hoop indrukken zijn. Bovendien kan het voor sommige mensen nogal zware kost zijn.