In Italië krijgt men al jarenlang alleen nog maar rommel en pulp op televisie. De regisseur van ‘La Meglio Gioventù', Marco Tullio Giodiana verkocht zijn miniserie niet omdat deze van een te hoog niveau zou zijn voor de Italiaanse televisie. Dit is de reden dat men besloot om van ‘La Meglio Gioventù' een bioscoopfilm te maken en dus ook de reden dat wij dit sublieme werk ook in België kennen en (hebben) kunnen bekijken. Ik noem ‘La Meglio Gioventù', het zes uur durende epos dat oorspronkelijk in vier delen was gemaakt voor de Italiaanse televisie, een meesterwerk. Het is een film die brak met alle basisregels voor commercieel succes en, raar maar waar, net hierdoor kreeg commercieel succes kreeg.'La Meglio Gioventù' kreeg waardering op het filmfestival van Cannes (waar hij de prijs voor beste film van 2003 kreeg) en het won ook ondermeer de KPII Publieksprijs op het filmfestival van Rotterdam. De film begint in 1966. De broers Nicola en Matteo Carati zijn twee studenten die aan het begin van hun volwassen leven staan. Ze zijn dag en nacht verschil, begin in de twintig, opgegroeid in een vrij welgestelde familie en zitten volop in de universitaire examenperiode. Nicola, student medicijnen, bezit de warmte optimisme en openheid van zijn vader. Mateo is dan weer buitengewoon intelligent, gevoelig, gereserveerd en onbereikbaar voor vrijwel iedereen. Met zijn broer heeft hij een zeer goede relatie. Hun toekomstdromen, verwachtingen en idealen zijn verschillend, maar hun vrienden zijn dezelfde. Ze plannen een reis naar de Noordkaap die ze echter nooit zullen maken. De broers ontmoeten de mooie Giorgia, een psychiatrische patiënte die wordt mishandeld en blootgesteld aan elektroshocks. De broers willen een goede daad stellen door haar te bevrijden uit de instelling en terug te brengen naar haar vader. De ongeplande reis, die ze in het gezelschap van Giorgia ondernemen en uiteindelijk mislukt, zal een breekpunt in hun bestaan worden. Nicola besluit na lang twijfelen om zich te specialiseren in de psychologie. Hij zal zich ontwikkelen tot een menslievende en vooruitstrevende psycholoog. Hij is degene die uit het avontuur met Giorgia het meest leerde. Matteo verliest zijn laatste restje vertrouwen dat hij nog had in de wereld en keert deze de rug toe. Hij gaat na het avontuur met Giorgia in het leger en nog later gaat hij bij de politie. Dit doet hij om twee redenen: enerzijds is hij een wereldverbeteraar en wil hij in de illusie blijven geloven dat hij iets betekent en iets kan veranderen aan deze onrechtvaardige maatschappij. Hij is het product van de revolutie in Mei '68. Een andere reden waarom hij bij de politie ging, is omdat hem daar gezegd wordt wat te doen. Het enige dat hij daar doen moet, is bevelen opvolgen. Jaren later komen Matteo en de intussen getrouwde Nicola weer tegenover elkaar te staan, maar ze blijven elkaar respecteren. De broers symboliseren de twee verschillende idealen die hun generatie gebruikte om komaf te maken met het oude Italië. Een nieuwe samenleving krijgt vorm. Door de ogen van Nicola en Matteo, maar ook door die van hun familie, vrienden en geliefden maken we de moderne Italiaanse geschiedenis door. Tussen diverse grote Italiaanse gebeurtenissen uit de laatste veertig jaar door (de overstroming van Florence, het opruimen van de bibliotheek van Firenze, de studentenbetogingen, de opkomst van de terroristische Rode Brigades, de hervorming van de psychiatrie, de massale ontslagen bij Fiat, de moord op rechter Giovanni Falcone), groeit de familie, beïnvloed door de vele maatschappelijke en politieke veranderingen. Regisseur Giordana maakt duidelijk dat hij het leven ziet als een incidentele aaneenschakeling. Men moet niet teveel denken, maar gewoon doen. Zes uur film vliegen voorbij door tempowisselingen. Bij sommige zaken staat hij uitgebreider stil dan bij andere. Intussen zien we mensen volwassen worden, verliefd worden, trouwen, en sterven. Verwonderend genoeg maakt dit de familie alleen maar hechter. Er zijn momenten van grote tederheid en gevoeligheid,maar ook van ijzige kilte en apathie. Er is diepe vriendschap, in tegenstelling met de nog grotere eenzaamheid die we te zien krijgen. De personages blijven je bij. Dat geldt voor Nicola (het is niet moeilijk meeleven met een zo expressieve acteur als Lo Cascio) en Matteo (ook al had ik voor deze persoonlijkheid met momenten minder sympathie) en Giulia, de vrouw die Nicola een dochter schenkt en zich daarna volledig van het gezin afweert en vervolgens ontspoort. Je hebt de indruk dat je met de personages meeleeft en dezelfde lessen leert dan zij. Je kent hen, het zijn je vrienden. Je hebt maar één woord nodig om hen te begrijpen. Verder zijn de locaties echt en de sfeer van een bepaald decennia wonderbaarlijk. De film is (uiteraard) in het Italiaans gesproken. Een zeer mooie, misschien wel de mooiste, Europese taal waarmee gegoocheld kan worden. Toch gebeurt dit niet in ‘La Meglio Gioventù: er wordt wel eenvoudige, duidelijke en niet zo heel veel zeggende taal gebruikt. Gebaren, gezichten, en vooral, elkaar vasthouden hebben een veel krachtiger effect dan duizend woorden. "Een film moet tonen en niet vertellen", zegt de regisseur, Marco Tullio Giordana. De menselijkheid in al zijn naaktheid, geen directere manier om de kijker te raken. En hij heeft volkomen gelijk. Het beste voorbeeld hiervan onder de personages is Matteo. Hij houdt van literatuur, hij is er zelfs door bezeten, maar hij heeft wel problemen om zijn gevoelens uit te drukken. Zowel in woorden als in daden. Mirelle symboliseert dit geweldig met de volgende zin: "Misschien is het daarom dat je zo van boeken houdt. Een boek kan je dichtslaan wanneer je maar wil." De regisseur weet de kijker zes uur op te slorpen in de combinatie van verhaal en geschiedenis zonder ook maar een moment te vervelen. Om de kijker te boeien worden geen speciale effecten of sterke technieken gebruikt. Gewoon een ijzersterk verhaal en personages waar je om kan geven. Daarin zit de kracht van deze film. Een opvallende en effectieve soundtrack, met bekende songs, helpt om de personages nog persoonlijker te maken en de geschiedenis ook op muzikaal vlak (ook al is het vrij beperkt) te doorploeteren. Daardoor is deze prachtige film een enorm meeslepende belevenis; eentje die ik van harte aanbeveel. Let op: je moet wel tijd maken. Als je een filmfreak bent, kan je het best de zes uren in een ruk bekijken. Dan voel je je nog hechter verbonden met het verhaal en de personages.

In Italië krijgt men al jarenlang alleen nog maar rommel en pulp op televisie. De regisseur van ‘La Meglio Gioventù', Marco Tullio Giodiana verkocht zijn miniserie niet omdat deze van een te hoog niveau zou zijn voor de Italiaanse televisie. Dit is de reden dat men besloot om van ‘La Meglio Gioventù' een bioscoopfilm te maken en dus ook de reden dat wij dit sublieme werk ook in België kennen en (hebben) kunnen bekijken. Ik noem ‘La Meglio Gioventù', het zes uur durende epos dat oorspronkelijk in vier delen was gemaakt voor de Italiaanse televisie, een meesterwerk. Het is een film die brak met alle basisregels voor commercieel succes en, raar maar waar, net hierdoor kreeg commercieel succes kreeg.'La Meglio Gioventù' kreeg waardering op het filmfestival van Cannes (waar hij de prijs voor beste film van 2003 kreeg) en het won ook ondermeer de KPII Publieksprijs op het filmfestival van Rotterdam. De film begint in 1966. De broers Nicola en Matteo Carati zijn twee studenten die aan het begin van hun volwassen leven staan. Ze zijn dag en nacht verschil, begin in de twintig, opgegroeid in een vrij welgestelde familie en zitten volop in de universitaire examenperiode. Nicola, student medicijnen, bezit de warmte optimisme en openheid van zijn vader. Mateo is dan weer buitengewoon intelligent, gevoelig, gereserveerd en onbereikbaar voor vrijwel iedereen. Met zijn broer heeft hij een zeer goede relatie. Hun toekomstdromen, verwachtingen en idealen zijn verschillend, maar hun vrienden zijn dezelfde. Ze plannen een reis naar de Noordkaap die ze echter nooit zullen maken. De broers ontmoeten de mooie Giorgia, een psychiatrische patiënte die wordt mishandeld en blootgesteld aan elektroshocks. De broers willen een goede daad stellen door haar te bevrijden uit de instelling en terug te brengen naar haar vader. De ongeplande reis, die ze in het gezelschap van Giorgia ondernemen en uiteindelijk mislukt, zal een breekpunt in hun bestaan worden. Nicola besluit na lang twijfelen om zich te specialiseren in de psychologie. Hij zal zich ontwikkelen tot een menslievende en vooruitstrevende psycholoog. Hij is degene die uit het avontuur met Giorgia het meest leerde. Matteo verliest zijn laatste restje vertrouwen dat hij nog had in de wereld en keert deze de rug toe. Hij gaat na het avontuur met Giorgia in het leger en nog later gaat hij bij de politie. Dit doet hij om twee redenen: enerzijds is hij een wereldverbeteraar en wil hij in de illusie blijven geloven dat hij iets betekent en iets kan veranderen aan deze onrechtvaardige maatschappij. Hij is het product van de revolutie in Mei '68. Een andere reden waarom hij bij de politie ging, is omdat hem daar gezegd wordt wat te doen. Het enige dat hij daar doen moet, is bevelen opvolgen. Jaren later komen Matteo en de intussen getrouwde Nicola weer tegenover elkaar te staan, maar ze blijven elkaar respecteren. De broers symboliseren de twee verschillende idealen die hun generatie gebruikte om komaf te maken met het oude Italië. Een nieuwe samenleving krijgt vorm. Door de ogen van Nicola en Matteo, maar ook door die van hun familie, vrienden en geliefden maken we de moderne Italiaanse geschiedenis door. Tussen diverse grote Italiaanse gebeurtenissen uit de laatste veertig jaar door (de overstroming van Florence, het opruimen van de bibliotheek van Firenze, de studentenbetogingen, de opkomst van de terroristische Rode Brigades, de hervorming van de psychiatrie, de massale ontslagen bij Fiat, de moord op rechter Giovanni Falcone), groeit de familie, beïnvloed door de vele maatschappelijke en politieke veranderingen. Regisseur Giordana maakt duidelijk dat hij het leven ziet als een incidentele aaneenschakeling. Men moet niet teveel denken, maar gewoon doen. Zes uur film vliegen voorbij door tempowisselingen. Bij sommige zaken staat hij uitgebreider stil dan bij andere. Intussen zien we mensen volwassen worden, verliefd worden, trouwen, en sterven. Verwonderend genoeg maakt dit de familie alleen maar hechter. Er zijn momenten van grote tederheid en gevoeligheid,maar ook van ijzige kilte en apathie. Er is diepe vriendschap, in tegenstelling met de nog grotere eenzaamheid die we te zien krijgen. De personages blijven je bij. Dat geldt voor Nicola (het is niet moeilijk meeleven met een zo expressieve acteur als Lo Cascio) en Matteo (ook al had ik voor deze persoonlijkheid met momenten minder sympathie) en Giulia, de vrouw die Nicola een dochter schenkt en zich daarna volledig van het gezin afweert en vervolgens ontspoort. Je hebt de indruk dat je met de personages meeleeft en dezelfde lessen leert dan zij. Je kent hen, het zijn je vrienden. Je hebt maar één woord nodig om hen te begrijpen. Verder zijn de locaties echt en de sfeer van een bepaald decennia wonderbaarlijk. De film is (uiteraard) in het Italiaans gesproken. Een zeer mooie, misschien wel de mooiste, Europese taal waarmee gegoocheld kan worden. Toch gebeurt dit niet in ‘La Meglio Gioventù: er wordt wel eenvoudige, duidelijke en niet zo heel veel zeggende taal gebruikt. Gebaren, gezichten, en vooral, elkaar vasthouden hebben een veel krachtiger effect dan duizend woorden. "Een film moet tonen en niet vertellen", zegt de regisseur, Marco Tullio Giordana. De menselijkheid in al zijn naaktheid, geen directere manier om de kijker te raken. En hij heeft volkomen gelijk. Het beste voorbeeld hiervan onder de personages is Matteo. Hij houdt van literatuur, hij is er zelfs door bezeten, maar hij heeft wel problemen om zijn gevoelens uit te drukken. Zowel in woorden als in daden. Mirelle symboliseert dit geweldig met de volgende zin: "Misschien is het daarom dat je zo van boeken houdt. Een boek kan je dichtslaan wanneer je maar wil." De regisseur weet de kijker zes uur op te slorpen in de combinatie van verhaal en geschiedenis zonder ook maar een moment te vervelen. Om de kijker te boeien worden geen speciale effecten of sterke technieken gebruikt. Gewoon een ijzersterk verhaal en personages waar je om kan geven. Daarin zit de kracht van deze film. Een opvallende en effectieve soundtrack, met bekende songs, helpt om de personages nog persoonlijker te maken en de geschiedenis ook op muzikaal vlak (ook al is het vrij beperkt) te doorploeteren. Daardoor is deze prachtige film een enorm meeslepende belevenis; eentje die ik van harte aanbeveel. Let op: je moet wel tijd maken. Als je een filmfreak bent, kan je het best de zes uren in een ruk bekijken. Dan voel je je nog hechter verbonden met het verhaal en de personages.

‘21 grams'. De hele 125 minuten lang zit je jezelf af te vragen waarom een film zo kan heten. En dan komt het antwoord: 21 gram is het gewicht dat iemand verliest wanneer die persoon sterft. In 1906 woog Dr. Duncan McDougall mensen die op sterven lagen om te kijken of iemand die overlijdt ook daadwerkelijk een bepaald gewicht verliest. Hij boekte dus wel degelijk resultaat. Een titel als ‘21 Grams' verklaart dan ook meteen de hele film. ‘21 Grams' is de tweede film van het voor velen onbekende talent Alejandro González Iñárritu. Het is tevens zijn eerste stap in de Amerikaanse filmindustrie. Sommige kennen hem misschien nog van ‘Amores Perros', ook een film die het bekijken meer dan waard is (maar dat is een verhaal voor een andere keer). In '21 Grams' speelt zich af rond drie hoofdpersonages die allemaal op de een of andere manier iets met elkaar te maken hebben. Ik heb vele malen gehoord dat je de film beter onvoorbereid ziet, maar ik ga toch proberen om de film samen te vatten. Sean Penn speelt Paul Rivers, een terminale hartpatiënt die wacht op een donor. Benicio Del Toro is Jack Jordan, een kleine crimineel met een klantenkaart bij de gevangenis. Na zijn laatste straf heeft hij besloten om zijn leven volledig, maar dan ook volledig, aan Jezus Christus te wijten. Als derde hebben we Naomi Watts die Cristina Peck, ooit verslaafd aan drugs, maar nu een brave moeder voor haar twee dochtertjes en een liefhebbende echtgenote. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden komen Christina haar dochtertjes en echtgenoot om. Het hart van haar echtgenoot wordt gebruikt als donor voor Paul. Die wil weten wiens hart hij nu gebruikt en gaat op onderzoek uit. Zo komt hij in contact met Christina... Het eerste wat zal opvallen wanneer je '21 Grams' bekijkt, is ongetwijfeld de narratieve structuur. Iñárritu werkt immers niet rechtlijnig. Het eerste uur van de film is één grote puzzel. Je krijgt fragmenten te zien en als kijker moet je zelf een beeld vormen van het verhaal. Wanneer we een volgend puzzelstukje voorgeschoteld krijgen, is het goed mogelijk dat het verhaal helemaal anders in elkaar zit dan gedacht. Dit maakt de film, die toch al handelt over zware onderwerpen als dood, liefde, schuldgevoel, boetedoening, wraak e.d. er niet makkelijker op, maar waarom doet de regisseur dit? We kunnen op deze vraag een makkelijk en een minder makkelijk antwoord verzinnen. Het makkelijke antwoord is dat de cineast gewoon graag met een niet-rechtlijnig verhaal werkt (kijk maar naar ‘Amores Perros'). Zelf prefeert hij het minder makkelijke antwoord waar ook ik voorstander van ben: de structuur van de film is vergelijkbaar met de innerlijke toestand van de drie hoofdpersonages. Ook hun leven ligt aan scherven en de vertelstijl volgt hun verwarde leven en ingewikkelde gedachten. Natuurlijk dient deze structuur ook om de film boeiend te houden. Door de film als een puzzel aan de kijker voor te leggen, wordt de kijker verplicht om voortdurend zijn volle aandacht bij de film te houden. Als Alejandro de film gewoon rechtlijnig had gemaakt, hadden we een doorsnee melodrama dat lang niet zo interessant geweest zou zijn dan nu het geval is. Deze structuur maakt ook meteen dat de film niet voor iedereen geschikt is. Alleen de geoefende kijkers zullen optimaal van deze film kunnen genieten. 21 grams zit vol met topacteurs die zich allemaal van hun beste kant laten zien. Op het Internationaal Filmfestival van Venetië in 2003 drukte men al zijn waardering uit door Sean Penn de Prijs voor Beste Acteur te geven, terwijl Del Toro en Watts de Publieksprijs kregen voor beste acteur en actrice. Ook kregen Del Toro en Watts een Oscarnominatie die spijtig genoeg niet aan hen toegekend werd. De drie meesterlijke vertolkingen zorgen ervoor dat de film je aangrijpt. Vooral Naomi Watts is fantastisch en overtuigt zeer als moeder wiens leven in korte tijd op z'n kop wordt gezet. Benicio del Toro speelt een man ondanks zijn wedergeboorte en overtuiging het toch moeilijk heeft. De pijn is op z'n doorleefde gezicht af te lezen. Wanneer Del Toro worstelt met zijn geloof, bewijst hij nog maar eens dat hij een groot acteur is. Samengevat: '21 Grams' is een zware film: tegenslag, pijn en lijden worden er weergegeven en zo hoort het ook. '21 Grams' is immers een film over het leven en, geef toe, dat is niet altijd even rooskleurig. Leven, geboorte en dood, pijn en lijden, ziekte en herstel en vooral door het leven gedwongen worden om afscheid nemen te van geliefden. Wees wel gewaarschuwd: '21 Grams' is geen eenvoudige film, maar wel een pareltje, een film om te koesteren. Ga en verkondig deze boodschap.

J.M. Barrie schreef het wonderlijke boek ‘Peter Pan'. Op het eerste zicht is dit een kinderboek vol magische figuren waarin alles mogelijk is, maar als je even verder kijkt, is het ook een volwassen kijk op het ouder worden en een verloren jeugd. 'Finding Neverland' vertelt hoe J.M. Barries wereld van Peter Pan tot stand komt en voegt daarbij fantasie en emotie. De film is gebaseerd op het toneelstuk 'The Man Who Was Peter Pan' van Allan Knee en is geregisseerd door Marc Forster (van het tegenvallende ‘Monster's Ball')..'Finding Neverland' gaat over het leven van J.M. Barrie. Hij was een Schotse freelance-journalist die debuteerde met in het Schotse dialect geschreven dorpsverhalen, bijvoorbeeld 'Auld Licht Idylls' (weet er iemand wat dit betekent?). Barrie schreef ook toneelstukken, bijvoorbeeld 'What Every Woman Knows', maar hij brak pas door in 1906 met het welbekende 'Peter Pan'. Barrie, onderscheidde zich van andere schrijvers door een romantische gevoeligheid en een lichte humor, die elkaar meestal in evenwicht houden. Pikant detail: er wordt gefluisterd dat Barrie, die in ‘Finding Neverland' graag met kinderen omgaat, pedofiel was. Wellicht is dit opzettelijk uit de film gehouden om een zo toegankelijk en traditioneel mogelijk gezinsverhaal te kunnen serveren. De film speelt zich af in het Londen van 1904. J.M. Barrie, is toneelschrijver en zit in een crisis. Hoewel hij redelijk succesvol is, is zijn laatste stuk geflopt en er moet al gauw weer een nieuw stuk op de planken komen. Bovendien zit hij ook nog eens gevangen in een liefdeloos huwelijk. Wanneer hij met zijn hond door het park wandelt, komt hij daar weduwe Sylvia Llewelyn Davies, en haar vier kinderen tegen. Ze sluiten vriendschap en Barrie vindt in Sylvia en haar kinderen nieuwe inspiratie voor een nieuw verhaal. De aandacht van Barrie gaat vooral naar de allerjongste uit die door de dood van zijn vader niet meer in de wereld (en zeker niet meer in een fantasiewereld) gelooft. Hierdoor krijgt Barrie de inspiratie voor ‘Peter Pan' dat een denderend succes wordt. Voor de jongens is Barrie een nieuw soort vaderfiguur. Alles is dus koek en ei zou je zo denken. Maar de longziekte die Sylvia blijkt te hebben, zet een demper op hun geluk. En dan is er ook nog Sylvia's moeder die blijkbaar roet in het eten wil komen gooien. Dat de getrouwde Barrie zoveel tijd doorbrengt met de weduwe en haar kinderen doet hem weinig, maar er wordt wel over geroddeld en dat valt niet meteen in goede aarde bij zijn vrouw. Zo komt zelfs het huwelijk van Barrie op de wankele loopplank van het schip van Kapitein Haak (om even wat symboliek te gebruiken) te staan. Wij critici hebben er dus weer een mooi filmpje bij, maar de familieleden van Barrie zijn echter niet zo blij met de film. Volgens hen richt de film zich te veel op de relatie van Barrie met Sylvia. Barries familie beschuldigt de filmmakers ervan dat ze onzorgvuldig met de feiten zijn omgesprongen. Ook meent de familie dat Johnny Depp Barrie niet neerzet zoals hij was. Naar mijn mening zet Johnny Depp hier wel weer een goede acteerprestatie neer, waar hij trouwens een zeer verdiende Oscarnominatie voor kreeg.. Hij is een van de weinige acteurs die zoveel uiteenlopende personages geloofwaardig neer kan zetten. Van piraat Jack Sparrow in Pirates of the ‘Caribbean' tot Raoul Duke in de film ‘Fear and Loathing in Las Vegas', hij kan het allemaal. Kate Winslet, die vaak gevraagd wordt voor films die zich in het verleden afspelen, (bijvoorbeeld in Sense and Sensibility, Hamlet en Titanic) is echter niet zijn ware tegenspeelster. Ze fungeert eerder als tragische tussenpersoon. Maar ze kan wel acteren, ze verliest niets van haar (klassieke) uitstraling (korsetten en enorme jurken staan haar goed) en zet haar rol ook hier weer met overtuiging neer. Wel de jonge Freddie Highmore (die nu weer naast Johnny Depp te zien is in de verfilming van ‘Charlie and the Chocolate Factory') is Depps ware tegenspeler. Highmore maakt indruk als Peter, met overtuigend acteerwerk en een blik die door je ziel lijkt te kijken. Julie Christie (die de rol van boze moeder op zich neemt) en Dustin Hoffman (de producent die Barrie blijft steunen, ook na de flop) leveren de kwaliteit die we van hen mogen verwachten. Deze tweede vertolking in een Peter Pan-verhaal, ligt Dustin veel beter dan de kapitein Haak die hij destijds neerzette in Spielbergs teleurstellende ‘Hook'. ‘Finding Neverland' is dus een verhaal dat gaat over volwassenen die best nog wel eens kind mogen zijn en het kind in zichzelf niet uit het oog mogen verliezen. Daarnaast gaat het ook over kinderen die opgroeien en die je niet altijd als kind kunt behandelen, maar soms ook als een kleine volwassene moet zien. Het is een sprookjesachtige film. Fantasie speelt een belangrijke rol in de film en dat komt ook in de decors tot uiting. We krijgen verschillende scènes te zien die ons vertellen dat fantasie overal om ons heen is. En ook al is het allemaal toneel, iedereen weet er in zijn eigen fantasie een soort werkelijkheid van te maken. Deze film zet de volwassenen, die reeds vergeten waren dat ook zij ooit kind zijn geweest, weer aan tot een beetje fantaseren. Ook Peter, de jongste telg van het gezin was door de dood van zijn vader zijn fantasie verloren. Barrie leert hem dat het leven een heel stuk gemakkelijker wordt als je ergens in gelooft en dat ook nog eens waarmaakt door middel van je fantasie. Dit vond ik zowat de mooiste boodschap die achter deze film schuilt. Een minpunt aan ‘Finding Neverland' is dat deze film wel alle mogelijkheden heeft om uit te groeien tot een klassieker, maar deze mogelijkheden niet benut. De film wist de Amerikaanse critici te bekoren en dat is niet onaannemelijk. Het is immers een traditionele familiefilm met een weinig complex, maar historisch interessant scenario. Het barst van de clichés en van de situaties die je al van op kilometers afstand aan ziet komen. Hollywood weigert dieper in te gaan op bijvoorbeeld de huwelijksproblemen die Barrie kende, de geruchten die de ronde deden wat betreft pedofilie of het feit dat Barrie helemaal niet door de kinderen aanvaard werd. Het is me allemaal iets te braaf, iets te melig en iets te traditioneel. Niettemin is het toch een goede film. Met 'Finding Neverland', het enigszins gefictionaliseerde en gesuikerde relaas van hoe 'Peter Pan' tot stand kwam, krijgt de schrijver de film die hij verdient. Het is een zachte familiefilm geworden, een spektakel waarin de realiteit, de romantiek, de humor en de fantasie elkaar heel mooi in balans houden. Wie deze film reeds heeft bekeken zal beamen dat het een film is die zeker de moeite waard is. Het sprookjesachtige aan de film geeft je het gevoel dat je fantasie een loopje met je neemt. Dat is dan ook de boodschap van de film:fantaseren hoort bij het kind zijn en dat kind in je mag je nooit helemaal verloren laten gaan. De film schiet echter tekort in zijn originaliteit.

Ik heb echt van ‘25th Hour' genoten. Het is geen film waar er een terechtwijzend vingertje optreed en je vertelt wat er met je gebeurt als je met drugs knoeit. Drugs wordt gewoon gebruikt als middel. ‘25th Hour' had net zo goed over een bankoverval of over dranksmokkel in de jaren dertig kunnen gaan. En dat is nu precies wat de film zo goed maakt: het is geen typische drugsfilm. In ‘25th Hour' zien we de laatste dag van Monty Brogan, geweldig vertolkt door Edward Norton, als vrij man. Hij is immers een heroïnedealer die veroordeeld is tot een zware celstraf van zeven jaar. De volgende ochtend moet hij zich melden bij de gevangenis.. Hoe besteed iemand zijn laatste 24 vrije uren voordat hij voor zeven lange jaren de gevangenis in moet? Monty gaat op zijn laatste vrije dag naar zijn vrienden Jakob en Frank. Ze gaan nog een laatste avond met hem uit want vanaf morgen zal hun vriendschap immers voor altijd veranderen of zelfs eindigen. In de loop van de avond komen ze er echter achter dat die vriendschap eigenlijk al lang niet meer hetzelfde is. Hij brengt ook nog een laatste bezoek aan zijn vader en verdenkt zijn vriendin Naturelle ervan hem verklikt te hebben bij de politie. Monty is vooral kwaad op zichzelf omdat hij de mensen die om hem geven teleurstelt, omdat hij niets beters van zijn leven gemaakt heeft en omdat het idee dat dit de laatste dag is van het leven zoals hij dat tot op heden kende. Monty is een misdadiger die in het verleden de verkeerde keuzes heeft gemaakt en zijn straf verdient, maar we leren hem ook als mens kennen. Zo heeft hij een grote angst als toekomstige bajesklant. Hij vraagt raad aan zijn vrienden en houdt zich, wanneer anderen in de buurt zijn, zo sterk mogelijk. In een paar uur is de zelfzekere drugdealer verandert in een kleine vlieg die je zonder moeite kan platslagen. Verder komen we over Monty zijn karakter erg weinig te weten. De manier waarop hij straathond Doyle het leven redt en adopteert, is echter het bewijs dat hij in principe een goed mens is. Een aantal keer wordt hij geconfronteerd met het feit dat zijn rijkdom is vergaard door het leed van anderen. Deze daad is het bewijs dat hij ook een andere kant heeft. Maar feitelijk is de adoptie van de hond het bewijs van zijn goede kant. Brogan zegt letterlijk dat hij zag dat de hond uit het goede hout gesneden is, dat het een taai beest dat het niemand kwaad zal doen. Hij weet zo goed hoe de wereld in elkaar zit. Het personage heeft in ieder geval bij mij sympathie opgewekt. Je ziet dat Monty spijt heeft van wat hij heeft gedaan en dat, als hij de kans zou krijgen, hij zijn leven compleet anders zou aanpakken. Aan het einde van de film worden de mogelijkheden die Monty nog heeft gegeven, maar de uiteindelijke keuze wordt aan hem gelaten. Door het open einde is er plaats gelaten voor de fantasierijke wereld van de kijker. Monty is echter niet de enige die aan zelfbeklag doet. Ook zijn vriend Frank (Barry Pepper) voegt zijn portie zelfbeklag toe aan de film. Waarom hebben zij als vrienden nooit iets ondernomen om Monty op het goede pad te krijgen terwijl ze wisten dat het ooit mis moest gaan? De rest van Monty's directe omgeving lijkt hier echter geen last van te hebben. De film kent verder enkele extra problemen zoals de verliefdheid van leerkracht Jakob. Hij is wanhopig verliefd op een van zijn studentes en zoekt wanhopig naar manieren om dit moreel te rechtvaardigen. Regisseur Spike Lee laat zijn favoriete thema, racisme, voor één keer achterwege en de cast is zelfs bijna helemaal blank. Zijn stijl is trefzeker, maar tegelijkertijd ook nog fris en bruisend. De stad New York (en dan vooral de gebeurtenissen van 9/11) is de achtergrond van ‘25th Hour', en Lee heeft ervan geprofiteerd zijn haat-liefdeverhouding jegens New York en de U.S.A. in beeld te brengen. Hij laat Monty in een meesterlijke gemonteerde monoloog voor de spiegel vloeken en hekelen tegen alles wat zo hatelijk is aan New York. Ondermeer Bush en Bin Laden ontkomen niet aan de tirade van Monty. Zo nu en dan in de film zijn er aanwijzingen naar de ramp van 9/11 op de achtergrond aanwezig. In de bar van vader James Brogan hangen foto's van omgekomen brandweerlieden. Jeugdvriend Francis' appartement kijkt uit over Ground Zero. '25th Hour' is een, tegen alle verwachtingen in, geweldige film geworden, die net op de geknipte momenten, gekruid is met een portie humor.