Puur commerciële film in zijn meest platte vorm en in de meest negatieve betekenis van het woord: veel geweld, veel gratuit bloot, onuitgewerkte personages , onafgewerkte verhaallijnen,… ‘Meer moet dat allemaal niet zijn, als de kassa maar rinkelt’, moet men in Hollywoodland gedacht hebben. Wat nochtans een erg interessante studie had kunnen zijn over machtsmisbruik, corruptie, politieke koehandel,… draait hier uit op een nietszeggende, lege doos. Bovendien pretendeert de film een Irakese versie te zijn van Scarface. Ondanks de vele actiescènes en een flitsende montage, een vervelend, saai, irrelevant en irritant kijkstuk.

Eindelijk nog eens een Hollywoodproductie die wat dieper gaat dan de beate clichés en wat diepgang in het verhaal en de personages legt. De vertolkingen van Clive Owen en Catherine Keener als het getraumatiseerde echtpaar dat hun 14-jarige dochter voelt ontglippen in de handen van een pedofiel zijn zoals te verwachten meer dan ok, maar de vertolking van debutante (tenminste op het witte doek) Liana Liberato is op zijn minst meer dan opmerkelijk te noemen. Wat heel gemakkelijk had kunnen afglijden in een oppervlakkige en goedkope B-thriller, werd in handen van regisseur David Schwimmer een doordachte en diepgravende prent over de mogelijke gevolgen van misbruik van de nieuwe media en de verwoestende gevolgen die dit kan teweegbrengen bij (opgroeiende) kinderen en hun ouders. Bovendien weet de regisseur aardig wat spanning op te bouwen in een aantal scènes o.a. wanneer de pedofiel in een groezelige en anonieme motelkamer zijn ultieme daad stelt of wanneer het bij een verjaardagsfeestje rond de feesttafel tot een emotionele uitbarsting komt… Wie zo’n beladen onderwerp op een integere (en toegegeven, misschien lichtjes manipulatieve) manier weet over te brengen, verdient alle krediet. We zijn hier gelukkig ver verwijderd van een sensatiegeile of bloederige wraakqueeste. De fragiliteit van een tienerleven, het gebroken vertrouwen tussen ouders en kind, de kwalijke gevolgen van blinde verliefdheid, de seksualisering van de samenleving,… zijn allerlei thema’s die de bovenhand halen. Het ziet er spijtig genoeg naar uit dat “Trust” een wel erg korte bioscoopcarrière zal kennen en eerder rechtstreeks aan de dvd-boer zal geleverd worden…

Fris debuut van Fabrice Goberts waarbij we de belevenissen volgen vanuit de ogen van de vier protagonisten: middelbare scholieren die geconfronteerd worden met de onrustbarende verdwijning van een klasgenoot. De regisseur hanteert het Rashomon-procédé waarbij je om beurt de gebeurtenissen bekijkt vanuit het standpunt van een van de hoofdpersonages. Dit levert een intrigerende en spannende mix op van thriller en drama, waarbij ook de nodige diepgang aan de personages wordt geschonken: tieners en adolescenten die vooral bezig zijn met zichzelf en het exploreren van hun eigen leefwereld. Die leefwereld wordt accuraat geschetst en goed gedoseerd weergegeven: de onderlinge spanningen, jaloezieën, nijd en afgunst en het geroddel, de naijver en het gekissebis zijn dan ook niet uit de lucht. De film laat op een heldere manier zien hoe één feit – een onrustbarende verdwijning - op verschillende manieren wordt geïnterpreteerd en terzelfder tijd word je als kijker gedwongen te reflecteren over je eigen kijkgedrag en interpretatie van wat je zonet zag. Of hoe relatief de waarheid is…

Innemende en diepmenselijke film over de warme vader-zoon en zoon-lief relatie, geschraagd door superbe acteurs zoals Ewin McGregor, Mélanie Laurent en veteraan Christopher Plummer die na 40 jaar huwelijksleven en na de dood van zijn vrouw eindelijk uit de kast komt en openlijk de herenliefde belijdt, maar ook te horen krijgt terminaal ziek te zijn. Heel veel wordt in deze prent verzwegen, gesuggereerd, gesymboliseerd en is door de kijker dus zelf in te vullen, aan te voelen,… Alhoewel de film nogal wat melancholie uitstraalt, en een blik op de synopsis heel veel meligheid laat vermoeden, weet de cineast dit alles te counteren en de film een speelse en frisse touch mee te geven (o.a. de wat Alleniaans aandoende “hondengesprekken” relativeren de aangekaarte problematiek). Het vernuftig mixen van voice over, flash backs, oude tv-beelden en commentaren, foto’s,…dwingen je alert te kijken en bij de les te blijven. Elk personage kampt met een beladen verleden, maar probeert met zichzelf in het reine te komen en een (nieuwe) relatie uit te bouwen. “Beginners” is een welkome verademing tussen de tonnen ziel- en inhoudloze prefab-actiecinema die nu al de hele zomer lang de bioscopen teistert.

Knappe en intelligente ensemblefilm van Kaat Beels die, na een aantal kortfilms, met deze eerste langspeelfilmproductie bewijst een mooie aanwinst te zijn in het Vlaamse filmwereldje. Het knappe scenario (van Annelies Verbeke en Michel Sabbe) waarbij we de belevenissen volgen van een aantal klanten en personeelsleden in een chique Brussels hotel tijdens een zwoele zomerdag, zit ingenieus in elkaar waarbij de verschillende verhaallijnen mooi in elkaar overlopen. Zoals we dat onderhand gewend zijn, zetten onze Vlaamse acteurs en actrices (met deze keer niet voor de hand liggende namen zoals Viviane De Muynck, Sara De Roo, Natali Broods…..) opnieuw een puike prestatie neer. Bovendien zijn de losse cameravoering, belichting, fotografie… erg verzorgd en fraai om zien. Niettegenstaande Swooni geselecteerd werd voor het filmfestival van Toronto, meent (een deel van) de Vlaamse filmpers ongenadig op de film te moeten inhakken. Hopelijk gaat deze Vlaamse film een groot commercieel succes tegemoet en krijgt hij voldoende vertoningkansen, zodat een ruimer publiek dan de art-house- en buitenlandse filmfestivalganger er kan van genieten.