Bay brengt wat er te verwachten is: een aanslag op je zintuigen, namelijk oorverdovend en oogverblindend metal-on-metal geweld, enkel onderbroken door a/ flauwe grappen, b/halfnaakte vrouwenlijven, o.a. een pornbot op campus en natuurlijk Megan Fox c/Shia LaBeouf als Witwicky van dienst. De transformaties blijven knap, de auto's cool, maar uiteindelijk gaan we deze reeks films niet meer uit elkaar kunnen herkennen. Zonde, maar Bay doesn't care. Hij wil vlàmmen ... dus dump die ouders en dump Turturro, Michael, ze zijn tijdverlies voor onze robots.

Na al het ge-reboot, ge-refranchise en ge-prequel (Batman, The Hulk, Superman, Spiderman, Transformers, tot zelfs Starsky & Hutch toe...) kon één van de populairste 80's iconen, the A-Team, niet achterblijven. Ondanks enkele zwaar miscaste acteurs, Neeson is George Peppard ab-so-luut niét, en Rampage, wel euh gewoon geen acteur maar een cage-fighter, dus zeker geen Mr T.), is het toch een plezante jongens-actie-film geworden, met vooral enkele top-actie-scénes, zoals de vliegende tank(!) en de container(!)-finale... Dat dit onbeschaamd cashen is op jeugdsentiment moet je er dan maar bijnemen.

Bijzondere fraai ingeklede 'nieuwe' Disney versie van Doornroosje, welke uiteindelijk een beetje te braaf uitvalt. De achtergrond van de boze fee Maleficent (een Jolie in vol ornaat, én met volle goesting!) wordt nog goed uitgewerkt, maar naar het einde wordt de thee wat slap geserveerd. Dat regiseeur Stromberg weet wat hij doet, werd al duidelijk na zijn triomfen als ‘visual effects supervisor’ en zijn Oscars voor het set-design van "Avatar" en "Alice in Wonderland". Een goede worp, voor een groot publiek, en dat was uiteindelijk toch weer de bedoeling....

Hilarisch foute prent waar Seth MacFarlane zijn vuile humor à la 'Family Guy' nu met echte mensen én een teddybeer op ons mag loslaten. Geen tekort aan grofzakkerij hier, voluit plankgas alles onderuit, voor samen met de maten eens voor de buis te kruipen om languit te gieren met halve zool John Bennett (een sùper Wahlberg!) en zijn gore maatje Ted. (Frank: "You think you got what it takes?" Ted: "I'll tell you what I got. Your wife's pussy on my breath.")

Dat je geregeld aan Terence Malick's meesterwerk 'Days of Heaven'('78) moet denken, is eigenlijk helemaal niet zo'n erg, en misschien zelfs een compliment aan Lowery's gedurfde vrijblijvende stijl. Samen met cinematographer Bradford Young schildert hij een broos intens portret van een '70s gangsterkoppeltje dat al zeer snel gescheiden raakt. Bob(een voortreffelijke Casey Affleck) zit 25 jaar vast, vrouwtje Ruth blijft met een pasgeboren dochtertje achter. Vanaf Bob's ontsnapping voél je dat hij alleen maar gedoemd is om te mislukken, toch hoop je samen met Ruth dat het nog goedkomt. De niet-dwingende verhaallijnen, de ruimte die je krijgt, moet je als kijker aankunnen, een tempo is er bijwijlen gewoon niét. Prachtig geschoten, uitmuntend vertolkt, maar misschien net iets te onderkoeld gebrachte poëzie op pellicule.