Spielberg zit duidelijk niet in de beste fase van zijn carriere en daar kunnen de 12 oscarnominaties voor "Lincoln" niet veel aan veranderen. "Linc" is in hetzelfde bedje ziek als dat andere oscarbeest "The king's speech": het ziet er allemaal zo duf uit, mist elk gevoel voor ritme en verliest zichzelf in oeverloze dialoogscenes die geen wezenlijke bijdrage tot het grotere verhaal leveren. Ik had zelf ook heel wat moeite met de vertolking van Daniel Day Lewis, die alle lades van zijn trukendoos opentrekt, waardoor je inderdaad constant zit te kijken naar iemand die staat te acteren, en laat een echt beklijvende vertolking nu net deze zijn die je doet vergeten dat er een acteur staat. Gelukkig zijn er wel de uitmuntende bijrollen die telkens als James Spader, Tommy Lee Jones en -wie had dat ooit gedacht- Sally Field wat screentime krijgen ervoor zorgen dat we alsnog wat leven in de brouwerij krijgen.

Ah-nuld is terug en het is precies weer op slag 1985... Om maar te zeggen dat "The last stand" een typisch actievehikel is. Er werd duidelijk geen moeite gedaan om een verhaal te verzinnen, de acteurs (ervaren rotten in het genre) lijken zich heel erg te amuseren en de regisseur houdt het tempo erin. Laat ons dit voorlopig een halfgeslaagde come-back noemen, Schwarzie heeft alvast een paar interessante films in de pipeline zitten, so he'll be back!

En of QT zich na het mini-dipje ("Death proof" en "Bastards" waren immers maar gewoon uitstekende films) herpakt! 2 uur en 44 minuten pure filmmagie, dat is wat "Django" te bieden heeft. Knap geconstrueerd verhaal tegen een historische achtergrond met zoals we van Quentin gewoon zijn (en deze keer ondertussen ook bekroond met een golden globe) knetterende dialogen. Zowel Foxx, Waltz, Samuel L Jackson en -daar is ie weer (na "Machete")- Don Johnson zijn outstanding, maar worden allemaal overklast door DiCaprion wiens razende vertolking je niet gauw meer zal vergeten. Het camerawerk en de regie zijn niets minder dan Grote Filmkunst en voor zover het nog mogelijk was, overtreft Tarantino zichzelf andermaal op het gebied van de perfecte muziek onder de beelden te plaatsen, een even grandioze als verrassende soundtrack (of verwachten jullie rap in een western?). De Quint mag dan als mens een onwaarschijnlijk arrogante cokehead verworden zijn, als filmmaker kent hij stilaan zijn gelijke niet. "Django unchained" nestelt zich nu al in de top 5 van 2013!

Dubbeltje op zijn kant, deze "Kill list". Tot even over halfweg is dit een hoogst entertainende mix van "Shallow Grave" (typisch britse karakterkoppen en dialogen) en een typische Tarantino-eske geweldflic, maar dan raakt regisseur Wheatley plots de pedalen kwijt en krijgen we zowaar een finale die bijeen gejat is uit flarden "Wicker Man" en "Eyes wide shut". Goeie referenties toch, denk je dan, en jawel, maar helaas plakt het cement niet en blijft er een half ingevallen rommeltje over. En of we nu moeten blij zijn met het feit dat dit gellijktijdig in de zalen, op dvd en op digitale tv gereleased werd, dat weet ik ook niet...

We zijn meteen uitstekend vertrokken voor een nieuw, alvast veelbelovend filmjaar. "Monster squad" is een stijlvol ouderwetse gangsterprent, volledig in de lijn van pakweg "L.A. Confidential" of "The Untouchables" en mag zich zonder gène naast deze twee meesterwerken opstellen. Uiterst stijlvol gemaakt, decors-regie-dialogen-camerawerk: er valt niets op aan te merken. En dan weet je dat een cast als deze (Sean Penn, Josh Brolin, Emma Stone, Ryan Gosling...) de klus volledig afmaakt. Topentertainment!