Er was eens...een tijd dat de wereld nog niet werd gedomineerd door het internet, een tijd waarin mensen nog geen slaven waren van een lawine aan informatie. Wilden mensen plezier beleven dan gingen ze buitenshuis. Televisie had de huiskamers al veroverd, maar voor de echte magie gingen mensen toch nog steeds naar hun plaatselijke bioscoop, daar waar ze hun zinnen konden verzetten en voor twee uurtjes in een alternatieve realiteit konden vertoeven. Bioscopen werden toen nog niet overdonderd met hersenloze special effects en films beschikten meest van de tijd over een ziel. De filmmagie onderging in de jaren '70 een ware reanimatie met de komst van enkele jonge en avontuurlijke filmmakers die hun eigen ding streefden te doen. Een van deze jonge belhamels was een zekere Steven Spielberg die beschikte over een onuitputtelijke bron aan fantasie en de gave om onwerkelijke verhalen te vertellen op een overweldigende manier en telkens met een dieperliggende warmte en liefde voor het vertelde. Grootste voorbeelden hiervan uit Spielberg zijn oeuvre zijn 'Close Encounters of the Third Kind' en 'E.T. The Extra Terrestrial'. Spielberg zijn films waren spijtig genoeg ook een aanzet tot de geldhonger van de filmstudio's, wat heeft geleid tot het huidige klimaat aan recyclage en ontelbare sequels, prequels en reboots. Godzijdank zijn er nog enkelingen die met nostalgie terugkijken op de periode waarin zomerblockbusters garant stonden voor oprecht en zuiver entertainment en over een hart beschikten. Een van die enkelingen is JJ Abrams, een man die letterlijk is opgegroeid met zulke films. De man besloot om deze nostalgie om te zetten in daden en de handen in elkaar ze slaan met zijn grote voorbeeld Steven Spielberg. Het resultaat is bekend onder de noemer 'Super 8'. Voor mij was 'Super 8' niets meer dan een pure nostalgietrip, en wat voor één. Velen zijn opgegroeid met Disney, ik met Steven Spielberg. Films als 'E.T.', 'Close Encounters', 'Indiana Jones', 'Jurassic Park' en 'The Goonies' maakten allemaal een belangrijk deel uit van mijn jaren als snotneus. Het was dan ook een grote opluchting dat het enthousiasme dat ik vroeger in de films terugvond ook hier van de partij was. Joe en zijn vrienden zijn dan ook een lust om naar te kijken. Je beseft weer wat het was om jong te zijn, om overgeleverd te zijn aan je verbeelding en te beschikken over de gave om je zorgen moeiteloos van je af te zetten. Wat zou het een lust zijn om terug op die leeftijd van de jongens op het scherm te zijn en samen met hen super 8 filmpjes te maken en avonturen te beleven. 'Super 8' wordt hoofdzakelijk verkocht als een sciencefictionfilm met een geheimzinnig monster, maar in mijn opinie maakt dit deel maar 50% uit van het eigenlijke verhaal. Deze film is Spielbergiaans en draait dan ook hoofdzakelijk rond jong zijn en ontregelde familiebanden. Kenmerkend is een stroeve vader-zoonrelatie waarbij beiden wat afstandelijk zijn tegenover elkaar, maar ook niet zonder elkaar kunnen. Dat komt ook tot uiting in 'Super 8' waarin de relatie tussen Joe en zijn vader, die hulpsheriff is in het stadje, weegt onder de dood van Joe's moeder. Ook het meisje Alice heeft een moeilijke relatie met haar vader die meer dronken is dan wat anders en wegkwijnt onder een schuldgevoel. Ook al is het verboden, Joe en Alice vinden elkaar en ontwikkelen gevoelens voor elkaar. Een kinderlijke leefwereld, jonge emoties en de kracht tot verbeelding. Dat zijn enkele van de hoofdingrediënten in deze film. Er is natuurlijk nog het basisverhaal aangaande een ontspoorde militaire vracht, vreemde gebeurtenissen en een vermeend ontsnapt monster. Bij het uitbouwen van het verhaal toont Abrams dat hij wel een handje weg heeft om wat suspense in zijn scènes te bouwen. Mooi voorbeeld is de scène aan het tankstation waar Abrams hint naar de aanwezigheid van het monster, maar je als kijker in spanning houdt tot wanneer het op bruuske manier verschijnt. Suggestie blijkt een handig instrument in deze film, want Abrams gebruikt de Jaws-techniek en stelt het tonen van zijn monster zo lang mogelijk uit. Eens je het monster in zijn volle glorie te zien krijgt merk je dat het concept van het beest niet hoogst origineel is, maar je bent dan al zo verwend dat het bijzaak wordt. De hele film is een traktatie op Spielbergiaanse lekkernijen tot het geheel wat inboet naar het einde toe. De denderende muziek van Michael Giacchino, knappe special effects en spanning kunnen het wat snel afgehaspelde einde niet maskeren. Hier voel je dat de fantasie van Abrams, die het verhaal ook heeft geschreven, wat opraakt en een snelle uitweg zoekt. Dat kan voor sommige een kleine teleurstelling zijn, maar ik blijf het zeggen, tegen die fase van de film ben je al genoeg verwend geweest. Voor ik afsluit wil ik ook nog vermelden wat voor een revelatie de jonge Elle Fanning wel niet is. Het zusje van de oudere Dakota Fanning is nog maar dertien jaar maar weet zeer te overtuigen met haar acteren. Mijn hand er voor in het vuur als dit meisje geen toekomst heeft. 'Super 8' gaat over geloven en verwondering, om het onwerkelijke als werkelijk te ervaren. Het is een film die met een glimlach terugkijkt naar een manier van filmmaken die wat in de vergeethoek is geraakt door het huidige winstbejag in Hollywood. Ik heb genoten en ben er van overtuigd dat anderen dat ook zullen doen. Het was zelf al lang geleden dat ik nog in een bioscoopzaal heb gezeten met een publiek dat zo mee in de ervaring was en enthousiasme toonde. Laat elk greintje volwassenheid aan de deur en stap in deze film met de perceptie van dat twaalfjarig jongetje of meisje in jezelf. Geloof in het onmogelijke en dit wordt een wonderlijke ervaring. Neem je jongere neefjes, nichtjes, broertjes of zusjes mee en laat dit één van hun eerste bioscoopervaringen zijn van hun jonge leven. Ze zullen je er dankbaar voor zijn. Nogmaals :geloof!