Beeldkunstenaar! Het woord is al gevallen en wie zijn vorig werk kent zal het beamen! Dat is wat deze eerste langspeler zo hypnotiserend maakt en je haast doet kijken met open mond. De decors zijn als plaatjes die je nostalgisch geheugen scherpstellen. Te scherp want dan merk je dat de krant die er gelezen wordt eruit ziet als een exemplaar die je vandaag uit een of ander archief zou opduikelen: een beetje beduimeld en ja ongeveer 50 jaar oud. Maar lazen ze dan niet de "maagdelijk witte" 'krant van die dag? Onafgezien van die schoonheidsfoutjes is het dus een film om naar te kijken en helaas niet om te beleven. En dat komt vooral door de stroeve, soms erbarmelijke onnatuurlijke dialogen. De moeder van Gino en Sabrina moet zowaar de tekst uit haar mond wringen. En dat brengt je steeds weer weg uit je poging om je in te leven in de personages die nochtans over voldoende potentieel beschikken om te worden uitgepuurd. Het hoofdpersonage Pim hoeft gelukkig niet veel te zeggen en kan daarom door zijn naturel en sublieme expressie (schitterend Jelle!) als enige voor wat beklijvende emoties in de film zorgen. Ik keek ernaar en zag dat het heel mooi was! Niet meer of niet minder...

Nu is er het sublieme "Slumdog Millionaire" maar eerst was er de originele verfilming van "Trainspotting" en daarna... de bijna ultieme feel goodmovie "Millions". Schitterende parabel over de waarde(loosheid) van geld, gemis en de goedheid van de mens. Met een briljante intelligent uitgekiende cameravoering, een flitsende montage en sublieme acteertalent van de jonge protagonist. Alleen het scenario mocht iets strakker. Geen film voor afgestompte geesten. De DVD kan een tip zijn voor de komende kerstperiode.

Het verhaal is minstens zo oud als een opgegraven Romeinse straat in Pompei: er overkomt ons iets en we hebben de neiging om onmiddellijk een schuldige te zoeken. In een bredere maatschappelijke context leert de geschiedenis ons dat een dergelijke houding,indien collectief geuit, altijd leiden tot gruwelijke menselijke catastrofes. A way of life begint zoals het eindigt. Jongeren in een uitzichtsloze sociale situatie trappen een allochtoon dood omdat ze hem persoonlijk verantwoordelijk achten voor al hun persoonlijke miserie. Zelf hebben ze niet de vaardigheden kunnen leren om een uitweg uit hun situatie te zoeken. Moest het scenario anders? Nope want je zou toch al gauw weten hoe dit schrijnende sociale drama zal eindigen. Het haalt in elk geval niet de vaart uit de film en je krijgt een haarscherpe analyse van hoe kansarmoede kan leiden tot zinsverbijstering. Simplistisch kan je de film niet noemen enkel de gedachtegang van de jongeren is zo geworden maar het zou simplistisch zijn om hen alleen daar de schuld van te geven. Vertoon deze film op een debatavond en huur een veiligheidssploeg in om achteraf handgemeen te voorkomen.

Ik wil een beetje voorzichtig zijn met wat ik wil zeggen over deze film want de regisseur heeft echt wel een poging gedaan om een onschuldige film te maken/schrijven over Vlaamse adolescentie in een godvergeten boerengat in ergens eind de jaren 80, dacht ik. Een flinke kans voor een stevige portie uitgepuurde nostalgie maar dat is de Vlaamse mist ingegaan. In het midden leidt de film nergens meer naartoe en zo overstijgt deze film nauwelijks het niveau van de Vlaamsche film van vroeger. Enig voor mij memorabel moment: de geile tongkus van Bart... De Laatste Zomer is een tussendoortje voor tussen de uiensoep en de stoemp.

Stupid farang meets amazing Thailand. Wie nu weet waarover ik het heb mag zeker deze hilarische reiskroniek niet missen. Alleen nog maar voor de schitterende dialogen die pijnlijke voorbeelden zijn van non-communicatie tussen de Westerse reiziger/toerist op zoek naar geestelijke en/of lichamelijke bevrediging en de bezadigde, met een heel andere levensvisie doordrenkte Oosterling. Zo herkenbaar voor India en Thailand rugzaktoeristen die zich nu gesettled hebben en ideaal als voorbereiding voor diegenen die net hun Lonely Planet hebben gekocht. Hoe beperkt in speelduur ook, als sociologische studie kon dit kleine filmpareltje tellen.