Visueel heel straffe film, enorm indrukwekkend. ’t Is een nieuwe soort film. Momenteel uniek in zijn soort. Waarschijnlijk hadden films als 2001 en Star Wars destijds ook zo... Lees verder’n impact. Het is een compleet overdonderend audiovisueel evenement. Visueel heb ik nog nooit eerder zoiets gezien. Ik heb voordien wel serieus getwijfeld of ik de film in 2D of 3D zou gaan zien, want eigenlijk ben ik helemaal geen voorstander van 3D. Maar omdat de film specifiek gemaakt werd voor 3D heb ik dan maar het risico genomen om hem dan ook in 3D te gaan zien. 3D is dan ook een absolute must voor deze film en enkel in 3D komt deze film helemaal tot zijn recht. Avatar gaan zien in 2D is bijna misdadig.

Deze film gaat vooral over beelden. De laatste foto die de oorlogsfotografe traumatiseert en waardoor ze besluit om te stoppen met fotograferen. De oogarts die zijn videocamera gebruikt om te communiceren met zijn geliefde die in België verblijft. Het Mariabeeld dat breekt en dat naderend onheil voorspelt. Niet alleen de oorlogsfotografe wordt gebroken door een beeld, ook Saturnina wordt gebroken wanneer het portret van haar geliefde wordt weggegooid. De portretten van alle slachtoffers die over het water glijden. De protestactie van Saturnina die ze met de videocamera vastlegt. Later ontdekt de oorlogsfotografe deze videobeelden en ze beseft dat het lijden gezamenlijk is. Het Mariabeeld wordt opnieuw in elkaar gezet en wordt door het zuiverend water van de gletsjer een nieuw leven gegeven. Ondertussen wordt Saturnina het beeld van protest tegen de Westerse hebzucht die het onheil heeft veroorzaakt, maar ook is ze een beeld geworden van hoop voor de dorpsinwoners. De oorlogsfotografe kan uiteindelijk haar leed van zich afleggen en haar opnieuw openstellen voor het leven (de kei in het water). De kerkruïne toont het beeld van een beschaving die zijn geloof heeft verloren. De blinde ziener die het gebroken Mariabeeld terug in elkaar zet. Zien is nog iets ander dan kijken naar de dingen. En dat is ook de opdracht van de mensen die deze film gaan zien. De betekenis ligt vooral in de beelden en de muziek, maar daarvoor moet je eerst leren “zien” in de volle betekenis van het woord. De muziek van Gorecki balt meteen ook het lijden en de hoop samen en geeft een enorme meerwaarde aan het herstelde Mariabeeld. Maar deze sublieme film gaat over zoveel meer, dat één enkele kijkbeurt niet voldoende is. Het is heel erg spijtig dat de meeste mensen, in een cultuur waar beelden toch zo talrijk aanwezig zijn, het verleerd zijn om naar beelden te kijken en deze te begrijpen. Cinema is zoveel meer dan enkel maar een verhaal. Gelukkig bestaan er ook nog films die communiceren met beelden en geluiden. En was dit dan niet de oorspronkelijk bedoeling van cinema? Altiplano is een prachtige poëtische filmervaring die gemaakt is om op een groot scherm te zien.

Veel mensen zullen zich mispakken aan deze film. Vergis je niet, dit is geen traditionele horrorfilm over geesten of andere monsters, maar toont ons de horror van een koppel (He en She, zoals ze op de generiek heten). Een battle of the sexes-nachtmerrie vol symboliek en met een Lost Highway-logica. Het is een film die je vooral moet interpreteren. Als je hem letterlijk neemt, dan komt hij al vlug lachwekkend over, omdat alles zo absurd en bevreemdend is. Naar mijn mening vooral een film voor een ervaren arthousepubliek, anders vrees ik dat je hopeloos verloren loopt in dit vreemde, gruwelijk en explicitiet seksueel universum.

Lost Persons Area is een nieuwe Vlaamse film, maar is helemaal niet wat we van een doorsnee Vlaamse film gewend zijn. Deze debuutfilm (!) draait moeiteloos mee op hoog internationaal niveau. Een selectie voor de competitie op het jongste internationaal filmfestival van Cannes en de prijs voor het beste scenario op datzelfde filmfestival zijn daarvan de bevestiging. Het is een film met een rijke en dieprakende vertelling, prachtig poëtisch camerawerk, sterke acteurs en een kwetsbare thematiek. Voor wie eens het betere filmwerk wil zien.

Één van de weinige Vlaamse film die een belangrijk thema durft aan te snijden en die je eens doet nadenken over het leven lang nadat je de zaal verlaten hebt. Met Antonioni als inspiratiebron is deze film visueel gezien ook lichtjaren verwijdert van de doorsnee Vlaamse film. Zo zouden er meer films gemaakt mogen worden in Vlaanderen.