Mijn verwachtingen waren hoog gespannen want dit is een film geschreven, geproduceerd en geregisseerd door Allan Ball, de bedenker van Six Feet Under (1 van de allerbeste TV-series ooit). Maar Towelhead had bij mij het effect van een natte vaatdoek op een nog af te drogen afwas. OK er was een vleugje American Beauty en Lolita aanwezig, (wederom 2 meesterwerken)maar verder kreeg ik er een punthoofd van.

Een megamix van acteurs: de lelijkste acteur van Hollywood (Steve Buscemi) tegenover welhaast de mooiste (Michael Pitt) in een schitterende film over filmsterren, hun kwetsbare leven en hun verafgoding door het publiek. Als beide acteurs al verschillen in uiterlijk dan hebben ze toch alvast 1 ding gemeen: het zijn briljante acteurs en dat tilt deze film op een topniveau!

Stupid farang meets amazing Thailand. Wie nu weet waarover ik het heb mag zeker deze hilarische reiskroniek niet missen. Alleen nog maar voor de schitterende dialogen die pijnlijke voorbeelden zijn van non-communicatie tussen de Westerse reiziger/toerist op zoek naar geestelijke en/of lichamelijke bevrediging en de bezadigde, met een heel andere levensvisie doordrenkte Oosterling. Zo herkenbaar voor India en Thailand rugzaktoeristen die zich nu gesettled hebben en ideaal als voorbereiding voor diegenen die net hun Lonely Planet hebben gekocht. Hoe beperkt in speelduur ook, als sociologische studie kon dit kleine filmpareltje tellen.

Ik wil een beetje voorzichtig zijn met wat ik wil zeggen over deze film want de regisseur heeft echt wel een poging gedaan om een onschuldige film te maken/schrijven over Vlaamse adolescentie in een godvergeten boerengat in ergens eind de jaren 80, dacht ik. Een flinke kans voor een stevige portie uitgepuurde nostalgie maar dat is de Vlaamse mist ingegaan. In het midden leidt de film nergens meer naartoe en zo overstijgt deze film nauwelijks het niveau van de Vlaamsche film van vroeger. Enig voor mij memorabel moment: de geile tongkus van Bart... De Laatste Zomer is een tussendoortje voor tussen de uiensoep en de stoemp.

Het verhaal is minstens zo oud als een opgegraven Romeinse straat in Pompei: er overkomt ons iets en we hebben de neiging om onmiddellijk een schuldige te zoeken. In een bredere maatschappelijke context leert de geschiedenis ons dat een dergelijke houding,indien collectief geuit, altijd leiden tot gruwelijke menselijke catastrofes. A way of life begint zoals het eindigt. Jongeren in een uitzichtsloze sociale situatie trappen een allochtoon dood omdat ze hem persoonlijk verantwoordelijk achten voor al hun persoonlijke miserie. Zelf hebben ze niet de vaardigheden kunnen leren om een uitweg uit hun situatie te zoeken. Moest het scenario anders? Nope want je zou toch al gauw weten hoe dit schrijnende sociale drama zal eindigen. Het haalt in elk geval niet de vaart uit de film en je krijgt een haarscherpe analyse van hoe kansarmoede kan leiden tot zinsverbijstering. Simplistisch kan je de film niet noemen enkel de gedachtegang van de jongeren is zo geworden maar het zou simplistisch zijn om hen alleen daar de schuld van te geven. Vertoon deze film op een debatavond en huur een veiligheidssploeg in om achteraf handgemeen te voorkomen.