Le Corniaud is een film uit 1965 van regisseur Gérard Oury. Deze man is relatief onbekend en was vooral actief als regisseur in de jaren vijftig en het begin van de jaren zestig. Een écht grote of bekende film heeft hij echter nooit afgeleverd. Le Corniaud start wanneer handelsreiziger Antione Maréchal (Bourvil) op het punt staat om op rondreis te vertrekken door Italië. Het zit hem echter niet mee. Hij is nog maar amper vertrokken of zijn dierbare 2pk’tje wordt letterlijk aan diggelen gereden de rijke industrieel Leopold Saroyan (Louis de Funès). Deze laatste doet Maréchal, schijnbaar uit medelijden, een aanlokkelijk voorstel: een vriend van hem was ook op vakantie met zijn Cadillac maar is door ziekte in de familie onverwacht naar huis, de Verenigde Staten, moeten terugkeren. Binnen de dertien dagen moet deze Cadillac echter op zijn bestemming, Bordeaux, aankomen. Als Maréchal de Cadillac heelhuids en tijdig op zijn bestemming aflevert, heeft hij dus een vakantie van dertien dagen om van Napels naar Bordeaux te reizen in een Cadillac. En dat allemaal op kosten van Saroyan. Er is maar één detail: de snul Maréchal weet niet dat de bumpers van goud zijn, dat er heroïne verborgen zit onder de spatborden en dat de carburator onderdak biedt aan waardevolle en op de koop toe gestolen diamanten. Saroyan volgt, voor alle veiligheid, Maréchal doorheen zijn gehele vakantie. Uiteraard verloopt niet alles naar wens, want ook een tweede bende heeft het op de kostbare Cadillac gemunt. Bijna niemand kent deze film uit 1965 en toch is het een uitstekende gangsterparodie. Ik ben nooit een grote fan geweest van Louis de Funès, en zal dat waarschijnlijk ook nooit worden, maar ik beschouw Le Corniaud als een van zijn allerbeste films. Het duo Bourvil- de Funès levert hier uitstekend werk. Ik heb nooit echt dubbel gelegen met de gags, fratsen en situatiehumor in deze film, maar ik moet bekennen dat ik het toch wel een redelijk amusante film vond om te bekijken. Sommige scènes waren echt wel over the top, maar dat neem ik er graag bij. Het feit dat dit een Frans-Italiaanse film is, doet deze film zeker geen kwaad. Deze samenwerking zorgt er immers voor dat we vele bezienswaardigheden en adembenemend mooie landschappen te zien krijgen. De film start met de Eiffeltoren en we passeren ook ondermeer het Colosseum en de toren van Pisa. Antoine Maréchal beleeft een prachtige reis en doet ons gevoel voor avontuur, voor zover dat aanwezig zou zijn, weer opborrelen. Le Corniaud is zeker geen perfecte film, verre van zelfs, maar is wél goed voor één kijkbeurt. Een tweede kijkbeurt zou ik al niet meer aanraden, want dan ken je het einde, de situaties en de grappen al. En net dat onbekende, dat verrassende, zorgde ervoor dat je Le Corniaud zou uitkijken.

Easy Rider is een film uit 1969 die ondertussen mythische proporties heeft aangenomen. Het is een film die het gedachtegoed van de hippies vertegenwoordigd. De bakermat van de hippiebeweging ligt in San Francisco. Hier ontwikkelde zich vanaf 1965 de Frisco-scene waar ondermeer Janis Joplin en Jefferson Airplane deel van uitmaakten. Er werd luide muziek gespeeld en nog een kenmerk waren de ellenlange improvisaties. De oorzaak van dit alles was veelal dezelfde: LSD. Wie 1969 en hippiebeweging in één zin zet, associeert vrijwel meteen met Woodstock. Het festival dat de hippiebeweging definitief op de kaart zette. De beelden van 500.000 vredelievende hippies die protesteren tegen de oorlog in Vietnam, rollebollen in het slijk en “no rain

Jean-Pierre Jeunet raakte voor het eerst bekend door de absurde zwarte komedie Delicatessen uit 1991. Vier jaar later, in 1995, volgde La Cité Des Enfants Perdues. Deze twee films bezorgden hem enige bekendheid en Jeunet kreeg de kans om naar Hollywood te gaan om daar een filmproject in te blikken met een groter budget. Alien:Resurrection (alias Alien 4) werd een erbarmelijke film om zo snel mogelijk te vergeten. Na dit project te hebben afgerond, keerde Jeunet terug naar zijn thuisland Frankrijk waar hij zijn eerste écht grote en door iedereen geapprecieerde film kon maken: ik heb het hier over Le Fabuleux Destin D’Amélie Poulain. De wondermooie film over een jonge meid van Montmartre op zoek naar het geluk gooide hoge ogen bij critici én publiek. Jeunet had zijn miskleun van enkele jaren geleden hiermee meer dan goedgemaakt, maar tegelijkertijd had hij de lat voor zichzelf enorm hoog gelegd. Zou de opvolger het succes van Amélie kunnen evenaren? Die opvolger kwam er uiteindelijk in 2004. Het werd ‘Un Long Dimanche De Fiançailles. De film werd ook in de VS uitgebracht onder de titel A Very Long Engagement. Jeunet had voor het inblikken van deze film bijna onbeperkte middelen ter zijner beschikking. 50 miljoen euro was het prijskaartje voor Un Long Dimanche De Fiançailles en daarmee was het meteen de duurste Franse film ooit. De film handelt over vijf ter dood veroordeelde soldaten. De redenen waarom ze veroordeeld zijn lopen uiteen van zelfverminking tot moord en desertie. Ze worden als Kanonenfleisch in het loopgraaf Bingo Crépuscule geplaatst in het niemandsland tussen de Duitse en Franse linie. De rest zal zichzelf wel uitwijzen, denkt men. Eén van de vijf ter dood veroordeelden heet Manech en is de verloofde van de jonge Mathilde (Audrey Tautou). Wanneer ze te horen krijgt dat Manech dood is stort haar wereld als een kaartenhuisje in, maar ze weigert te geloven dat haar verloofde overleden is. Zij zou het immers voelen als hij dood zou zijn. Met het beetje geld dat ze ontvangen heeft na de dood van haar ouders begint ze een zoektocht naar de liefde van haar leven. We zien duidelijk aan Un long Dimanche De Fiançailles dat het een film is van Jeunets hand. Hij werkt, net als in Amélie, met korte fragmenten en een voice-over om zijn verhaal te vertellen. Het thema van de film is, als we het herleiden tot zijn beginselen, hetzelfde in de twee films ook al is het heel anders in beeld gebracht. Zowel Amélie als Mathilde starten een zoektocht naar geluk en naar liefde. Toch is de sfeer in de twee films anders. Waar Amélie eerder optimistisch was en zich afspeelde in een vrolijk, kleurrijk en idealistisch Parijs, is Un Long Dimanche De Fiançailles eerder hard en rouw. Deze film speelt zich immers af net na de Eerste Wereldoorlog. De oorlogsscènes zijn hard en realistisch in beeld gebracht. We zien ook aan het kleurengebruik dat de sfeer in de film helemaal anders is. Waar in Amélie vrolijke, lichte en felle kleuren domineerden baad Un Long Dimanche De Fiançailles eerder in donkere en neerslachtige tinten van geel, bruin en grijs. De film heeft één hoofdverhaal en vele zijsporen. Probeer alsjeblieft niet op al die zijsporen mee te gaan, want dat lukt je niet. Laat het allemaal op je afkomen, behoudt de rode draad en geniet van de mooie momenten van hoop en liefde. De vele verhaallijnen in combinatie met flashbacks maken de film moeilijk om te volgen, maar vreemd genoeg vergroot deze structuur en graad van ingewikkeldheid de aantrekkelijkheid van de film. Audrey Tautou zet hier wederom een pracht van een acteerprestatie neer. Het gevaar na Amélie was dat we, telkens we Audrey in een andere film zouden zien, haar zouden blijven associëren met de voor velen onsterfelijke Amélie. Wel, dat is niet het geval. Tautou zet in deze film een zeer geloofwaardig, introvert, dromerig en hoopvol karakter neer. Mathilde plaatst haar hoop in handen van het lot door het spelen van spelletjes. Zo loopt ze de auto waarin Manech zit via een binnenweg achterna en vertelt ze zichzelf dat Manech levend zal terugkeren als ze voor de auto bij de bocht is of zegt ze later, wanneer ze in een trein zit, dat Manech nog leeft als binnen de zeven seconden de conducteur zijn hoofd naar binnen steekt. Amélie daarentegen was helemaal tegengesteld aan Mathilde: mysterieus, integrerend en optimistisch. De oplettende kijker heeft ook een grote actrice als Jodie Foster in een bijrolletje ontdekt. Ze vertolkt Elodie Gordes en doet dat geweldig. Het getuigt van lef dat Jeunet een grote en bekende naam als Foster niet in een hoofdrol heeft geplaatst, maar wel in een bijrolletje waarvoor ze amper enkele minuten in beeld dient te komen. Jodies Frans is trouwens vlekkeloos. De meningen over Un Long Dimanche De Fiançailles zijn verdeeld, maar ik vind het een practige film. Jeunet weet hier zijn chef d’oeuvre (Le Fabuleux Destin D’Amélie Poulain) zeker te evenaren en misschien zelfs te overtreffen. De twee Oscarnominaties vijf Césars zijn meer dan verdiend. Jeunet heeft immers een mooie film afgeleverd en ook Audrey Tautou levert uitstekend werk. Dit is een film die je bijblijft en die iedereen zeker eens gezien moet hebben.

In 2004 verscheen What the Bleep do we Know? in de zalen. Dit is een controversiële en ambitieuze film met een eigen stijl. Documentaire, fictie en animatie werden allen gecombineerd. Het uiteindelijke doel was het aantonen van het verband tussen wetenschap en spiritualiteit. Verschillende wetenschappers met elk een eigen specialiteit kwamen praten over ondermeer neurologie, psychologie, en spiritualiteit. Tussendoor konden we ook nog kijken naar een fictief verhaal over een dove fotografe die in de knoop zat met haar verleden. De film was geregisseerd door William Arntz en Betsy Chasse, maar werd niet door iedereen met dezelfde waardering ontvangen. Door het ontbreken van een groot budget dat traditionele Hollywoodfilms wél ter hun beschikking hebben, is What the Bleep do we Know niet echt een knaller geworden. De film schiet op vele punten tekort en trekt soms nogal voorbarige conclusies, maar feit is dat What the Bleep do we Know je doet nadenken over jezelf en de wereld waarin je leeft. What the Bleep – Down the Rabbit Hole, het vervolg, is door hetzelfde duo geregisseerd. Net als het eerste deel is deze film half documentaire en half film. What the Bleep – Down the Rabbit Hole is en blijft een documentaire en elk onderwerp is op een nogal wetenschappelijke manier benadert. Filmrecensenten zijn geen wetenschappers, maar toch zal dit een vrij theoretische recensie worden. Aangezien er geen echte synopsis is, zal de essentie van de documentaire besproken worden: enkele punten en stellingen die tijdens het kijken indruk hebben gemaakt en ons zijn bijgebleven. Het doel van deze documentaire is het ontwarren van deze ingewikkelde wereld waarin wij, ingewikkelde mensen, leven. Hiervoor wordt wetenschap gebruikt. Wetenschap bestaat uit twee fasen: eerst krijgt een wetenschapper een gek idee (wordt gelijk gesteld aan het afdalen in the rabbit hole), daarna wordt alles in het werk gesteld om deze gekke theorie te kunnen bewijzen. Als mens moeten we van het idee afstappen dat wij de enige levende wezens in dit universum zijn. Het destructieve idee van separatisme dient te worden verworpen. Ieder mens heeft iets goddelijks in zich, ieder mens is uniek en toch zijn we allen verbonden door, laten we zeggen, één groot energieveld. Iedereen beseft de dag van vandaag dat het heden wordt bepaald door het verleden. We leren niet alleen uit de fouten die gemaakt zijn, maar we kunnen het nog veel simpeler stellen: er gebeurt iets en dat heeft gevolgen. Een simpele omschrijving van oorzaak – gevolg en actie – reactie. Maar de film gaat verder. Er wordt gesteld dat ook de toekomst het heden bepaalt. We ondernemen iets in de toekomst zodat die actie het heden zou brengen zoals het hoort te zijn. Kunnen we zo ver gaan en zeggen dat de tijd in twee richtingen werkt? Een andere uiteenzetting die zeker is bijgebleven, is diegene over de werking van onze hersenen. Deze bestaan uit zeer veel verschillende kleine deeltjes, neuronen genaamd. Op die plaatsen waar meerdere neuronen verbonden zijn bevindt zich een gevoel, herinnering of idee. Maar datzelfde idee, bijvoorbeeld een woord als liefde, kan bij elk persoon andere associaties leggen. Je kan bij liefde bijvoorbeeld denken aan één specifiek persoon of je kan liefde linken aan pijn en verdriet. Dit alles vormt onze identiteit. Die identiteit kunnen we veranderen, maar voor we daar tot in staat zijn, moeten we onze eerdere ervaringen, ons verleden, kunnen loslaten en speculeren over wie we kunnen en willen zijn. Onze eerdere ervaringen bepalen hoe we denken, dus iets als objectief denken bestaat eigenlijk niet. Onze hersenen vereenvoudigen de wereld. Al vele jaren eerder werd dit gezegd door de filosoof/wetenschapper Emmanuel Kant met zijn Ding an sich. De echte werkelijkheid krijgen we nooit te zien. Wij mensen hebben de wereld verdeeld in goed en kwaad. Dit hebben we niet gedaan omdat God ons heeft gezegd dat we dat moeten doen en ook niet om de straf die op ons wacht na onze dood als we verkeerd handelen. Dat zijn allemaal flauwe excuses die de echte reden verbergen. De échte reden is het actie – reactie-besef. We beseffen dat onze daden gevolgen hebben en we willen ons leven zo aangenaam mogelijk maken. We ondernemen dus niets dat nadelige gevolgen zou kunnen hebben voor ons. WIJ maken de wereld, WIJ maken de toekomst en WIJ willen dat die toekomst er zo rooskleurig mogelijk uit ziet. Godsdienst is dus gewoon gestaafd op onzekerheid en angst, angst voor het leven na de dood. Dit waren enkele stellingen uit de documentaire. Je merkt al dat dit geen film is die voor iedereen geschikt is. De doelgroep zijn mensen die geïnteresseerd zijn in de menselijke psyche, neurologie of filosofie. De toegevoegde animatie, zie in dit verband bijvoorbeeld de enorm amusante intro en het personage dat de naam Dr. Quantum meekreeg, dienen om deze documentaire toch ook toegankelijk te maken voor de gewone mens. De special effects zijn gewoon de top. Toch zijn er ook enkele minpuntjes aan deze documentaire. De documentaire duurt tweeënhalf uur en het gevaar bestaat steeds dat je bestookt wordt met téveel informatie en dat je het kluwen na een tijdje niet meer kan ontwarren. Verder komen we pas aan het einde van de film te weten wie wie is, wat ze precies doen en onderzoeken in het dagelijkse leven en wat het vakgebied van de specialisten is. Een balk met alle nuttige informatie erin die onderaan verschijnt wanneer de spreker begint, had dit ongemak kunnen verhelpen. Er kunnen nog verbeteringen worden aangebracht aan deze documentaire en ze is lang niet perfect, maar het is toch een zeer degelijk gemaakte, interessante en tegelijkertijd amusante documentaire die het bekijken zeker waard is.

Deze film dateert alweer uit 1990. Ik was toen nog maar vier jaar oud en zodoende is de film helemaal aan me voorbij gegaan. Bij deze recupereer ik de opgelopen schade. Het waren vooral de grote namen die me ertoe aanzette om deze film alsnog te bekijken. De combinatie Tim Burton en Johnny Depp is immers al meerdere malen zeer succesvol gebleken (denk maar aan films als Ed Wood, Sleepy Hollow, Charlie & The Chocolate Factory en de meest recente samenwerking The Corpse Bride). Het verhaal is niet zo voor de hand liggend, maar ik had ook niets anders verwacht van een regisseur als Burton. De film opent met de scène waarin een grootmoeder haar kleinkind onderstopt voor de nacht. De kleindochter vraagt waar de sneeuw vandaan komt en daarop begint de grootmoeder het verhaal van Edward te vertellen. Edward (Johnny Depp) is een uitvinding. Hij heeft maar één probleem: door de vroegtijdige dood van zijn uitvinder is Edward achtergelaten zonder handen. Op de plaats waar Edwards handen zouden moeten zitten, heeft Edward nu twee heuse scharen. Hij groeit helemaal alleen op. Op een zekere dag krijgt hij het bezoek van Peg (Dianne Wiest), een huis-aan-huisverkoopster van cosmeticaproducten. Wanneer ze Edward ziet, krijgt ze medelijden met hem en besluit ze meteen om hem op te nemen in haar gezin. Zo gezegd, zo gedaan. Edward is zeer introvert, verlegen en onzeker, maar iedereen lijkt hem met open armen te ontvangen. Hij weet zelfs enkele talenten te ontwikkelen. Edward heeft een zwak voor dochter Kim (Winona Ryder) en wanneer zij hem onder druk van haar vriend Jim (Anthony Michael Hall) vraagt of Edward een deur voor hen kan openen, beginnen alle problemen. Edward zit vol met goede bedoelingen, maar alles lijkt op een of andere manier verkeerd uit te draaien en Edward wordt zondebok bij uitstek. Ook de jaloezie van Jim brengt Edward in de problemen. In eerste instantie is dit gewoon weer een mysterieuze en sprookjesachtige film vol fantasie van Burton. Ook de muziek draagt hier tot bij op bepaalde momenten. Maar zit er niet meer achter deze film? Is het geen aanklacht tegen de hedendaagse maatschappij waarin iedereen perfect moet zijn? Een maatschappij waarin iedereen die enigszins ‘anders' is, wordt gediscrimineerd. Een maatschappij waarin xenofobie sterk aanwezig is. De wijk waarin Edward terecht komt, heeft een hoog Burtongehalte en is ietwat surrealistisch. De bewoners zijn stuk voor stuk stereotypen: de man gaat uit werken en de vrouw is de huisvrouw. Bovendien heb ik nog nooit roddeltantes ontmoet die me meer ergerden dan die in deze film. Iedereen woont in hetzelfde soort huis, maar alle huisjes zijn wel in een andere felle kleur geschilderd (groen, geel, roze, blauw,...). Iedereen in de wijk rijdt in een auto van dezelfde soort en ook nu weer heeft iedereen een andere kleur. De auto's zijn gekleurd in dezelfde felle kleuren dan de huizen, maar geen van de auto's op de oprit heeft dezelfde kleur dan het huis waar hij bij hoort. Alle werkende mensen vertrekken op exact hetzelfde moment naar hun werk en daarbovenop heeft elk tuintje dezelfde structuur en perfect heldergroen gras. Soms was dit ietwat irritant, maar als je dan bedenkt dat je met Tim Burton te maken hebt, begrijp je dat dit precies zijn bedoeling was. Eigenlijk zijn de acteerprestaties voor mij persoonlijk het grootste struikelblok. Sommige ervan zijn aanvaardbaar en weten te overtuigen. De grootste pluim zou ik willen geven aan Winona Ryder. We begrijpen waarom Edward verliefd op haar geworden is. We begrijpen ook dat zij zich schuldig voelt aan alles wat Edward overkomt, maar dat ze niet van plan is om alles op te biechten omdat dat dan zeer nadelig zou zijn voor haar. Johnny Depp zelf zet ook een goede prestatie neer, maar wist me op een of andere manier niet altijd te overtuigen. Er ontbrak iets. Anthony Michael Hall en Alan Arkin doen wat ze moeten doen. Niet meer, maar zeker ook niet minder. Spijtig genoeg zijn er ook enkele mensen die ronduit ergerlijk overkwamen en dat was bij uitstek een van de hoofdrollen namelijk Peg die vertolkt werd door Dianne Wiest. Zij en haar gehele kliek roddeltantes laat een bittere smaak na. Kortom, Edward Scissorhands is zeker geen perfecte film, maar hij is te verteren. Het was bovendien ook de grote doorbraak van steracteur Johnny Depp Kortom: iedereen die van Burtonfilms houdt, moet deze zeker eens bekijken.